editorial 2

«Εχουν σίγουρα να με κατηγορήσουν για ένα σωρό.
Που κοιμήθηκα για μέρες κατάχαμα εκειπέρα, που βρόμισα το σπίτι,
που ζωγράφισα καλαμάρια στους τοίχους, που έπαιξα μπιλιάρδο.
Θα με κατηγορήσουν που έκοψα τριαντάφυλλα απ’τον κήπο, που ήπια μπίρα σπάζοντας τον λαιμό των μπουκαλιών στο περβάζι του παραθύρου: δεν έχει μείνει σχεδόν καθόλου κίτρινη μπογιά στην ξύλινη κάσα. Φαντάζομαι πως σε λίγο θα χρειαστεί να παρουσιαστώ μπροστά σ’ένα ανθρώπινο δικαστήριο. Τους αφήνω αυτά τα σκουπίδια για διαθήκη. Ελπίζω, χωρίς κομπασμό, να με καταδικάσουν για κάτι, έτσι ώστε να πληρώσω μ’όλο μου το κορμί το σφάλμα να ζω».

Ξεκινάμε τούτο το εξάμηνο με την φλασιά της Ακαδημίας: Λε Κλεζιό. Το απόσπασμα μου σπάει τα νεύρα για την απίστευτη ικανότητα των ανθρώπων να καταράζονται αυτούς που ζουν αυθορμήτως και να πριμοδοτούν τους κεκτημένους φωνογράφους. Μου θυμίζει σχεδόν Μπουκόφσκι για την ιδέα βέβαια, όχι την διατύπωση, στις αντιστροφές του Burning in Water, Drowning in flame: αν νομίζετε πως τρελάθηκα/ δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε/ να κόψετε ένα λουλούδι από/ τον κήπο του γείτονά σας.
Ο χρόνος απλοϊκά δεν υπάρχει σύμφωνα με τον Einstein και τον Ηράκλειτο, έτσι δεν υπάρχει και κανένας λόγος συμφοιτητές (όχι συνάδελφοι, όπως τείνουν να μας αποκαλούν ειρωνικώς τα ακαδημαϊκά εργαλεία) να ευχηθούμε καλή χρονιά και τα συναφή αρχειοθετημένα ευχολόγια κάθε κοινωνικής συμβατικότητας. Είπαμε, ξεκινάμε με Πρόστιμο από Κλεζιό: στο οπισθόφυλλο του ομωνύμου θα βρείτε το απόσπασμα που παρατίθεται και στο ταχυφαγείο της σκέψης σας, αν ψάξετε καλά τους καταλόγους, θα βρείτε την εντολή κάθε διαβίωσης που δεν μπορεί αν δεν σπάσει μπίρες κι αν δεν ζωγραφίσει στους τοίχους, έστω, καλαμάρια. Είναι τουλάχιστον, αποτρόπαιο να γράφει κανείς σήμερα με τις λέξεις αγάπη, υγεία και ευτυχία να κωλοτρίβονται στο πεζοδρόμιο της έκφρασης. Γι'αυτό θα αφήσω σε εκφορά, αυτό που θέλουμε όλοι κατά βάθος: την εξόρμηση και την ανάσα μιας στιγμής που μπάζει ευχαρίστηση, ένα μέρισμα αλήθειας και μιας λογής συντροφικότητα.
Το τεύχος Φεβρουαρίου καλωσορίζει αυτούς που βωλοδέρνουν ακόμα στους δρόμους με αιτήματα κι αξιώσεις ζωής κι αναθυμάται απολογιστικά όσα το αφορούν εδωπέρα. Τα διαδικαστικά προς το παρόν μπαίνουν στην άκρη κι όσες φανφάρες συνοδεύουν κάθε φορά την εκφορά ενός άλλου λόγου παραμερίζονται προκειμένου να γλιτώσει μια αυθόρμητη ιδέα κι ένα ανερμάτιστο εγχείρημα από τυχόν αφομοιώσεις. Ευχαριστούμε λοιπόν, αυτούς που μας μετροφυλλούν κι αυτούς που γράφουν ακόμα,έστω, επί ματαίω.

Έλενα Τ.