Με μουσική υπόκρουση από νάρκες που σκάνε...

Περπατώ στην πανεπιστημιούπολη και οι νάρκες που σκάνε κάνουν τις σκιές των κτιρίων να τρεμουλιάζουν και το έδαφος να σείεται ρυθμικά. Σκέφτομαι ασυναίσθητα τη συζήτηση που έγινε το τελευταίο 20λεπτο του μαθήματος που μόλις παρακολούθησα. Οι συμφοιτητές μου συνομιλούσαν με μένος και καταφέρονταν ενάντια στους Τούρκους, τους εποίκους και την παράνομη εισβολή. Οι φωνές υψώνονταν και διψασμένες για δικαιοσύνη κατακεραύνωναν την αδιαλλαξία του Ταλάτ, την κουτοπονηριά της Άγκυρας, την παθητικότητα των Τ/Κ.
Ήταν όλοι γεμάτοι με μια άγρια χαρά και ανέσυραν επιχειρήματα από τις εμπειρίες τους στα κατεχόμενα, από τα σπίτια τους, στα οποία δεν μπορούσαν να μπούνε, τα διαβατήρια που έπρεπε να δείξουν. Κανένας φυσικά δεν ανέφερε το ποιος ξεκίνησε τις διακοινοτικές φασαρίες, το καθεστώς σκλαβιάς και εξευτελισμού που επικρατούσε για τους Τ/Κ πριν την εξέγερσή τους, τα πούλμαν με αμάχους Τ/Κ που γαζώθηκαν και θάφτηκαν αυτούσια στο χρονοντούλαπο, την ΕΟΚΑ Β΄, τις εθνικιστικές παρόλες περί «ένωσης», τις περιουσίες των Τ/Κ που διαχειρίζονται τώρα διάφοροι γνωστοί-άγνωστοι, το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η πλειοψηφία των Τ/Κ ανταποκρίθηκε καταφατικά στην πρόταση λύσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Τουρκική εισβολή ήταν γι’αυτούς απελευθέρωση, γιατί η αληθεια είναι ότι χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχαν τωρα Τ/Κ, θα είχαν εξαληφθεί στη γενοκτονία. Αλλά αν τους έλεγα κάτι τέτοιο θα με «έτρωγαν» ζωντανό, ήταν δικό τους αυτό το πάρτι και δεν χωρούσε αντιρρήσεις και πνεύματα αντιλογίας.
Δεν έδειχναν να συνειδητοποιούν καν το γεγονός ότι το «ψευδοκράτος» έχει πραγματικούς πολίτες που υποφέρουν δυσανάλογα σε σχέση με τους E/K, ανθρώπους που έχασαν και αυτοί τα σπίτια τους, που καταπιέζονται από το καθεστώς τους και που είναι πραγματικά όμηροι αυτής της κατάστασης καθώς αποτελούν παγκοσμίως φαντάσματα: τα πτυχία, οι αθλητικές αποστολές και η διεθνής τους υπόσταση δεν αναγνωρίζεται πουθενά. Ίσως οι συμφοιτητές μου να ταυτίζονταν μαζί τους περισσότερο, αν οι Τ/Κ είχαν το κατάλληλο βιοτικό επίπεδο για να έρθουν μια επίσκεψη από «εδώ» για shopping therapy και clubbing.
Καθόμουν και τους άκουγα προσεχτικά και δεν τολμούσα να πω αυτά που σκεφτόμουν, δεν ήθελα να τους χαλάσω αυτή την έξαρση αλυτρωτισμού, αυτή τη γλυκιά πανάκεια για όλες τις παρασπονδίες των «άνω», αυτό το τέλειο άλλοθι για τις αντιφάσεις και τις αδικίες του συστήματος... και άραγε πώς να αντιδρούσαν αν τους έλεγα πόσα εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται στα καζίνο και τα μπουρδέλα του… «ψευδοκράτους», λεφτά πάντως που δεν είναι καθόλου ψεύτικα. Ή αν τολμούσα να ανοίξω την καρδιά μου λέγοντας τους ότι οι ξένοι που ερχόμαστε στην Κύπρο νιώθουμε περισσότερη ζεστασιά και φιλοξενία από…τους εχθρούς μας, παρά όταν γινόμαστε στόχοι περνώντας μπροστά από τα αποστειρωμένα μαγαζιά της Μακάριου με τους ξινισμένους θαμώνες να εκτοξεύουν αρχοντοχωριάτικη περιφρόνηση. Ή μήπως να μιλήσω για τα κορναρίσματα και τα γιουχαΐσματα από τους αφέντες του δρόμου ενάντια σε όσους υποπέσουν στο φριχτό αμάρτημα της πεζοπορίας; Ποιους δηλαδή; Τους οικονομικούς μετανάστες και τους ξένους φοιτητές που, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, δεν έχουν την δυνατότητα να πάρουν αμάξι ή, για να γίνω ακόμα πιο προκλητικός, μπορεί απλώς να έχουν διάθεση για…περπάτημα.
Μιλώντας για μετανάστες θυμήθηκα και το μένος των συμφοιτητών μου ενάντια σ΄αυτούς. «Έχει γεμίσει η Κύπρος Πακιστανούς, Ινδούς, και Σριλανκέζους, δεν ακούς πια ελληνικά» έλεγε κάποια και όλοι συμφωνούσαν, «ναι και Ρωσίδες που παίρνουν τους άντρες μας και κλείνουν σπίτια και Κινέζες στα καμπαρέ που σκορπίζουν αρρώστιες». Κανείς βέβαια δεν ήξερε ότι μιλάνε για ανθρώπους (συχνά αξιόλογους και μορφωμένους) κατατρεγμένους από δικτατορίες, από πολιτικές και θρησκευτικές διώξεις, από φυσικές καταστροφές, από την ανεργία, την φτώχια, την αρρώστια που αναγκάζονται εδώ στην ξενιτιά να υπομείνουν τα πάνδεινα. Πάω στοίχημα όμως ότι όλοι οι συμφοιτητές μου σαν καλοί χριστιανοί που αγαπάνε τον πλησίον τους (προφανώς μόνο τον E/K πλησίον τους και αν…) συγκινούνται όταν ακούνε τη Μεγάλη Παρασκευή το «…δός μοι τουτον τον ξένον, ινα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ εχει την κεφαλην που κλιναι…»
Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η καθηγήτρια που σχολίασε σχεδόν ορυώμενη: «και παίρνουν όλοι Ταϊλανδέζα baby sitter και τα παιδιά μεγαλώνουν μ’ αυτούς τους βρωμισμένους και χάνουν την ελληνική τους ταυτότητα». Ναι! Λες και είναι γραμμένη στο DNA η ελληνικότητα και θα τους τη ξεγράψουν με φριχτή πλύση εγκέφαλου. Λες και δεν είναι άλλη μια κατασκευή, όπως το έθνος, η ιστορία και όλα αυτά που μας κάνουν πωρωμένα υποχείρια της εξουσίας. Που μας στρέφουν σαν τα ανθρωπάκια στα παλιά ξύλινα ποδοσφαιράκια, αυτά με τα κολλημένα χέρια στο πλάι, σαν απομίμηση στρατιώτη σε στάση προσοχής που δεν έχουν μάτια να δουν μήτε στόμα να μιλήσουν. Και οι νάρκες έξω συνέχισαν να εκρήγνυνται με περισσό κρότο, σαν να επένδυαν μουσικά αυτή την θερμοκέφαλη συζήτηση υπενθυμίζοντας διαρκώς την παρουσία του Άλλου.
Υπήρξε μόνο μια φωνή διαφορετική από τις άλλες που έφερε το εξής επιχείρημα «εγώ σπούδασα Λονδίνο και συνήθισα να ζω σε πολυ-πολιτισμικές κοινωνίες». Λες και μπορεί να υπάρξει ποτέ η μη πολυ-πολιτισμική κοινωνία έξω από τις φαντασιώσεις των ρατσιστών και των εθνικιστών που μισούν την διαφορετικότητα. Η απάντηση πάντως που της έδωσαν ήταν αποστομωτική: «ναι αλλά αυτοί δεν είναι παράνομοι». Λες και μπορεί ποτέ ένας άνθρωπος να είναι παράνομος, λες και την ανθρωπιά, την καλοσύνη, την αξιοπρέπεια, το ήθος, σου τα δίνει η ταυτότητα, το διαβατήριο και ο αριθμός κοινωνικών ασφαλίσεων. Λες και μπορεί να εμφυσήσει αξίες και ακεραιότητα χαρακτήρα η σφραγίδα της υπηρεσίας μετανάστευσης και των τελωνειακών.
Όταν η συζήτηση αναπόφευκτα πήγε στα τηλεοπτικά προγράμματα αναφέρθηκε το σκανδαλιστικό φιλί κάποιων ομοφυλόφιλων που προβλήθηκε σε «ώρα που τα παιδιά ηταν ξύπνια». Άρχισε τότε ένας τρίτος γύρος μένους ενάντια στην σεξουαλική διαφορετικότητα αυτή τη φορά! Από τα διάφορα σχόλια που άκουσα αποκόμισα τα εξής : ο έρωτας των ομοφυλόφιλων είναι ακάθαρτος και φανερά κατώτερος από των ετεροφυλόφιλων. Τώρα σε τι, δεν κατάλαβα, ούτε το πώς ακριβώς έκαναν την σύγκριση: σε αισθητική; Ρομαντισμό; Πάθος; Κομψότητα; Στοργή; Βέβαια οι ομοφυλόφιλοι είναι εξωγήινοι οπότε μπορεί να ζευγαρώνουν σαν τα φίδια και να αλλάζουν και δέρμα στο τέλος. Το πιο εντυπωσιακό πάντως, πόρισμα ήταν ότι είχε την μαγική ιδιότητα να «μολύνει» και να… διαφθείρει όσους ατυχούσαν να γίνουν μάρτυρές του, για παράδειγμα, κάποιος που βλέπει μια ταινία με σκηνές gay ζευγαριών μπορεί στην στιγμή να «το γυρίσει»! Μην γελάτε, γίνεται! Κάτι σαν τη χολέρα και την πανούκλα μου έκανε η περιγραφή των συμφοιτητών μου! Μόνο που δεν πρότεινε κάποιος, να τους μαζέψουμε όλους μαζί και να τους κάψουμε, αλλά αυτή δεν θα ήταν και τόσο πρωτότυπη ιδέα…
Με τα πολλά τα καταφέραμε και εξαντλήσαμε το χρόνο του μαθήματος και έφυγαν όλοι ικανοποιημένοι, ιδιαίτερα αφού κατέδειξαν συνεργατικά όλα τα δεινά που ταλαιπωρούν τον δύστυχο κυπριακό λαό. Τώρα που φεύγω όμως και τα αφήνω όλα αυτά πίσω μου, ένα τελευταίο σχόλιο έχει μείνει να βουίζει στα αυτιά μου : «Ευτυχώς τώρα θα γίνει ο δρόμος και θα φτάνουμε γρήγορα και άνετα.» Όταν θα γίνει ο δρόμος… Όμως έτσι όπως τραντάζονται όλα, θαρρώ ότι περνάω μέσα από ένα τεράστιο ναρκοπέδιο, ένα ναρκοπέδιο που εκτείνεται από εδώ ως την άκρη του κόσμου, ως τα βάθη της μισαλλόδοξης καρδιάς μας.


Παυλίδης Ονήσιλος
onisilosp@gmail.com