Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

Έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που πάτησα το πόδι μου για τελευταία φορά στο Πανεπιστήμιο. Κι όμως, πάλι βρίσκομαι εδώ, μπροστά από ένα πληκτρολόγιο και προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Να μαζέψω τις μνήμες έξι χρόνων με όνειρα διαλυμένα, με νεύρα, με απογοητεύσεις, με μικροεπιτυχίες, με αποτυχίες. Έξι χρόνια πολέμου με ένα σύστημα το οποίο δεν σε αφήνει να ζήσεις κι απλώς σε κλειδώνει μέσα σε φοβικά σύνδρομα του τύπου «εάν δεν πάρω το πτυχίο στην ώρα μου έχω χάσει το τρένο». Ένα σύστημα, του οποίου ο μόνος στόχος είναι να σε βάλει να μάθεις ένα συγκεκριμένο πράγμα, να γίνεις ένα ακόμη γρανάζι, το οποίο όταν δεν το χρειάζεται η μηχανή το φτύνει, το στέλνει σ’ ένα σκουπιδότοπο.

Πριν από έξι χρόνια μπήκα και εγώ στο Πανεπιστήμιο Κύπρου με τις προσδοκίες του μέσου Έλληνα πρωτοετή φοιτητή. Δηλαδή να γίνω ένας φοιτητής ενεργός, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, να ανακτήσω την προσωπική και κοινωνική ζωή που έχασα στο λύκειο και να μάθω πράγματα, να διευρύνω τους ορίζοντες μου περισσότερο από εκείνον που μου έδειχναν τα αποστειρωμένα και εκτός πραγματικότητας βιβλία του σχολείου. Απογοητεύτηκα οικτρά. Και αυτό γιατί, αντί για την εικόνα του πανεπιστημίου που καλλιεργείται στον Έλληνα, εγώ βρήκα κάτι το εντελώς διαφορετικό. Αυτό που βρήκα ήταν ένα εργοστάσιο παραγωγής εύκαμπτων εργαζομένων (όσον αφορά στις στάσεις στις οποίες θα τους γαμάει ο εργοδότης), γεμάτο με παιδιά-λάστιχο τα οποία με την έξοδο από το ευαγές αυτό ίδρυμα θα είναι έτοιμα να κάνουν τα πάντα για να μπορούν να υπομένουν καρτερικά τις ορέξεις των εργοδοτών.

Σε αυτόν τον πόλεμο βρήκα, κατά καιρούς, διάφορους συντρόφους και συμπαραστάτες. Μαζί γευτήκαμε μερικές μικρές νίκες, αρκετές απογοητεύσεις. Στο τέλος όμως, είχαμε μόνο θύματα. Άλλοι πλήρωσαν την αντίσταση με τον εξοστρακισμό τους από το πανεπιστήμιο, άλλοι με ένα πολύ πληγωμένο εγώ (στα όρια της παράνοιας κιόλας) και άλλοι αναγκάστηκαν να «πάνε σπίτια τους» για να περισώσουν τα όσα κομμάτια από τα όνειρα τους δεν έκανε θρύψαλα το πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι μέσα στο UCY είδα να χάνονται ή να χαντακώνονται μερικά από τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου. Άνθρωποι που εάν βρίσκονταν οπουδήποτε αλλού θα γίνονταν ηγέτες, ηθοποιοί, δάσκαλοι, διαολεμένα οραματιστές επιστήμονες, καλλιτέχνες. Μιχάλης, Άκης, Πρίτσκας, Βαρδουλάκης, Χάρης, Αλεξία, Λευτεράκος, Πόντιος, Μιχαλάκος, Μήτσος, Γκόνος. Άνθρωποι που είδαν τον εαυτό τους να χάνεται στην πλημμυρίδα της εντατικής ενασχόλησης και που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τους, δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν την δημιουργικότητα τους μέσα στις αυστηρές νόρμες που έβαζε το πανεπιστήμιο. Κάποιους τους έφτυσε το σύστημα λες και ήταν σπασμένα γρανάζια (Μιχάλης, Άκης, Πρίτσκας (ο άνθρωπος έφαγε διαγραφή από......τα κομπιούτερ της μέριμνας), Χάρης, Μιχάλης) και κάποιοι άλλοι αναγκάστηκαν να σκύψουν το κεφάλι για να μην δουν τα πάντα να χάνονται.Τσακισμένα όνειρα, τσακισμένοι άνθρωποι, χάριν της κερδοφορίας μιας ομάδας απελπιστικά λίγων καπιταλιστών.

Το Πανεπιστήμιο Κύπρου πατά συστηματικά τα σταφύλια της οργής, αλλά η έκρηξη δεν έρχεται ποτέ, γιατί οι λίγοι που εκρήγνυνται είναι, προς ώρας, καταδικασμένοι σε έναν μοναχικό αγώνα, επειδή πολύ απλά όλοι οι υπόλοιποι φοβούνται να οργανωθούν, είτε φοβούμενοι τον στιγματισμό (κοίτα αυτόν είναι σαν τους «παραπονιάρηδες» από την Ελλάδα), την τιμωρία (μην κοπούν στο μάθημα) και τις μύριες όσες τιμωρίες υπάρξουν στην πορεία. Εγώ τα πλήρωσα όλα μαζεμένα στο έκτο έτος. Σταδιακός παραγκωνισμός μου από την Φοιτητική (για να βάζουν 6σέλιδα γεμάτα μαλακίες επειδή «δεν καλυπτόταν αλλιώς η ύλη» και να’σαι καλά neil που τους τα έχωνες σε μια περίοδο που εγώ δεν μπορούσα να τρέχω για τα οργανωτικά και να τους τα λέω από πρώτο χέρι), μετά ήρθε η τραυματική εμπειρία του φοιτητικού ραδιοφώνου κι έδεσε το γλυκό, η αντιπολίτευση εκπαραθυρώθηκε και από 'κει.

Υπάρχει βέβαια, και η παράνοια του πρώτου έτους, που παραλίγο να βρεθώ καταθλιπτικός και ζούσα με μια δίαιτα από χάπια και αλκοόλ. Υπήρξαν και οι φορές που άκουσα από φίλους και συμφοιτητές ότι παίρνουν σιρόπια και αμφεταμίνες για να αντέξουν την πίεση και να μπορούν να εργάζονται τις ατελείωτες ώρες που τους ζητά το πανεπιστήμιο, ιδίως σε περιόδους εξεταστικής και παρουσιάσεων.
Είδα φίλους μου να λυγίζουν και να παραδίδονται στην τρέλα, να καίγονται.Είδα κόσμο να την πέφτει στα ναρκωτικά απλά και μόνο για να τα βγάλει πέρα με την παράνοια του συστήματος, είδα... Μόνο κάποιον να σκάει στο πανεπιστήμιο με επαναληπτική καραμπίνα και «όποιον πάρει ο χάρος» δεν είδα. Το χειρότερο όμως, ήταν ότι τουλάχιστον για ένα εξάμηνο σχεδόν χάθηκα από τους φίλους μου για να μπορέσω να τα βγάλω κι εγώ πέρα, να το τελειώσω το ρημάδι. Σε αυτό το πανεπιστήμιο πρέπει να γίνεις ο νταβατζής του εαυτού σου και να τον πουλάς τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα εάν θέλεις να φύγεις λέγοντας ότι έχεις μάθει κάτι που θα σε βοηθήσει στο μέλλον σου, ό,τι βοήθεια και να συνεπάγεται αυτό.

Υπήρχαν όμως και χαρούμενες στιγμές, που χάρισαν απίστευτο γέλιο, κι ας έρχονταν με το σταγονόμετρο, κι ας έρχονταν με το μάτι στο ρολόι και την αγωνία των φίλων μου μήπως χάνουν την ώρα τους άσκοπα και δεν διαβάζουν. Εκείνες οι δύο χαοτικές εκπομπές με τον Τάσο και τον Ευθύμη, τα dnd sessions στο Δουκάτο, το πρώτο εξάμηνο λειτουργίας του κινηματογραφικού ομίλου, η ηρωική εποχή των πρώτων κινήσεων της ΠΑ.ΡΙ.Σ., μέχρι την ανακάλυψη των παιχνιδιών που παίζονται στα ανώτερα κλιμάκια της ΦΕΠΑΝ, και την σταδιακή αποχώρηση γεμάτη αηδία για αυτήν την κατάσταση, το ηρωικό πρώτο (και τελευταίο) τεύχος του ΚΡΑ, η ασύστολη μάσα στην Καλλίπολη και στην Πανδώρα. Αλλά ακόμα κι αυτά ήταν απλώς ένα μικρό ηρεμιστικό, μια μικρή απόδραση από την επαναλαμβανόμενη διαπίστωση ότι όλοι μας ζούμε αποσπασματική προσωπική ζωή. Σπασμωδικές σχέσεις, σπασμωδικός έρωτας, σπασμωδική διατροφή, πολλές φορές ελάχιστος ύπνος.

Αυτή ήταν η ζωή μου, αυτή είναι και η ζωή των φίλων μου. Φοιτητική ζωή στη Λευκωσία. Κουραφέξαλα. Αλλά αυτά παθαίνεις σε μια χώρα όπου βασικός «παίκτης» στο κεφάλαιο παιδεία είναι ο ΣΕΒ, ο οποίος μάλιστα κάνει ό,τι γουστάρει στο θέμα και κανείς δεν του κουνιέται. Τελικά το UCY πέτυχε στον στόχο του για την ώρα. Να πάρει τα καλύτερα μυαλά μιας γενιάς και να τα μετατρέψει σε αυτιστικά άτομα, τα οποία βγαίνοντας μετά στην κοινωνία γίνονται άτομα που μέχρι και πίπες θα παίρνουν από τα αφεντικά για να μπορέσουν να έχουν μια ζωή ανεκτή, χωρίς όνειρα κι οράματα, μιας κι όλα αυτά θα έχουν καταστραφεί μεθοδικά από τον τεράστιο μηχανισμό που λέγεται « Πανεπιστήμιο Α.Ε.»
Το πανεπιστήμιο μας έχει καταδικάσει σε έναν βίο αβίωτο. Μια ζωή εν τάφω. Ελπίζω όποιος το διαβάζει αυτό να μην τα βάψει κατευθείαν μαύρα, αλλά να αναπτύξει τις σωστές άμυνες και τα ανάλογα αγωνιστικά αντανακλαστικά. Να οργανωθεί και να παλέψει.

Να γίνουμε πολλοί, γιατί οι καιροί που πλησιάζουν είναι χαλεποί και εάν δεν πέσει έστω και ένα βόλι, εάν δεν γίνει έστω και μια διαδήλωση, εάν επιμείνουμε να μην παίρνουμε την ζωή μας στα χέρια μας, από’ δω και πέρα θα έρχονται μόνο σφαλιάρες και ταπεινώσεις.

Duke, Νίκος Κοκάλης