ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

Κοίταξε προς τα κάτω . Ένα ζευγάρι λουστρίνι κόκκινες γόβες. Η παρουσία μιας γυναίκας προδίδεται πρώτα από τον ήχο που αναδύεται μέσα από την επαφή των τακουνιών της με το γυμνό πάτωμα και μετά μέσα από την ελαφριά λουλουδένια μυρωδιά που γραγαλάει τη μύτη και εξαπλώνεται και παραμένει στο χώρο. Πριν την δεις την έχεις ήδη ακούσει, έχεις ήδη μυρίσει το άρωμα της και τώρα στρίβεις το πρόσωπο γιατί πια γνωρίζεις καλά από ποια γωνιά θα εμφανιστεί.
Έτσι μου είχε πει τότε. Το τότε μοιάζει τόσο μακρινό. Εκείνο το τότε το έχω κλειδωμένο μέσα στην καρδιά μου αλλά το κλείδι το κρατάω ακόμα στο χέρι. Μένουν λίγες ώρες . Θα ξεκλειδώσω την πόρτα και ελπίζω να είναι όλα όπως τα άφησα.
Την τελευταία φορά που βρέθηκε στο αεροδρόμιο φόραγε ένα ζευγάρι αθλητικά παπούσια. Κορδώνια μαυρισμένα από τη σκόνη καθώς σέρνονταν στο πάτωμα. Φόραγε ένα τζιν και ένα μπλουζάκι μούσκεμα από τον ιδρώτα. Τα μαλλιά δεμένα πίσω και ατιμέλητα. Ήταν αδύνατη και προσπαθούσε πεισματωδώς να κουβαλήσει το ταξιδιωτικό σακίδιο στην πλάτη, δυο πλαστικές τσάντες στο δεξί χέρι και ένα κουτί παππουτσιών στο αριστερό. Ήταν μόνη και ήταν εκεί για πρώτη φορά. Φαινόταν να βιάζεται και είχε καμπουριάσει από τοβάρος. Ήταν αδιάφορη για ότι συνέβαινε γύρω της... Αδιάφορη όχι. Καλύτερα αγνώμων. Κοίταζε μόνο μπροστά. Ήταν η πρώτη μέρα, το πρώτο ταξίδι, η πρώτη αληθινή εμπειρία ζωής.
Από αυτό το κοριτσάκι μου έχει μείνει η ανάμνηση..
Αυτή η γυναίκα δεν του έμοιαζε σε τίποτα. Ένα λινό λευκό φόρεμα και μια κόκκινη τσάντα, ίσιοι ώμοι. Αυτή τη φορά ήξερε τι ήθελε και ήξερε τι είχε ανάγκη για να το αποκτήσει. Στο χέρι κρατούσε ένα κομμάτι χαρτί που είχε υγρανθεί από τον ιδρώτα. Το κράταγε σφιχτά λες και από αυτό κρεμόταν όλη της η ύπαρξη και πριν το καταλάβει βρισκόταν ήδη καθισμένη στο αναπαυτικό κάθισμα του αεροπλάνου. Το ταξίδι θα κρατούσε πέντε ώρες. Δεν την ένοιαζε... Έφυγε αιφνίδια. Δεν αποχαιρέτισε κανένα. Έπρεπε να καταλάβουν. Θα τους εξηγούσε. Το ήξερε θα καταλάβαιναν…
Δεν θα το περίμεναν.Ήταν υπερβολικά προβλέψιμη για να το περιμένουν. Ξαφνικά έσκασε ένα γέλιο στο πρόσωπο της .Φαντάστηκε την μητέρα της όταν θα της ανακοίνωνε. Είμαι στην Γερμανία να συνεχίσω το μήνα εκείνο που μου άλλαξε τη ζωή. Ξαφνικά οι μυς του προσώπου της χαλάρωσαν, δεν χαμογελούσε πια..
Στις ιστορίες φυγής υπήρχαν πάντοτε κάποια θύματα, εκείνοι που μένουν πίσω και κουνούν μαντήλια αλλά αυτή ούτε και αυτό το δικαίωμα δεν τους έδωσε. Είχε περάσει ολάκερη τη ζωή της μαζί του δεν τον απάτησε ποτέ, ούτε του είπε ψέματα τουλάχιστον όχι πριν από αυτό το καλοκαιρι και τώρα απλά τον εγκατέλειπε...
Εγκατέλειπε κατι που είχε φθαρεί από καιρό για να ανοίξει ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή της. Εσφιξε για ακόμα μια φορά στα χέρια της το γράμμα. Ένα κομμάτι κιτρινισμένο χαρτί κακής ποιότητας . Τρεις μόνο λέξεις.
Bitte komme επείγον!!!
Τρεις μόνο λέξεις τις οποίες χρειάστηκε τρια μόνο δευτερόλεπτα να διαβάσει τρία λεπτά να αποφάσισει και τρεις ώρες για να φτάσει πίσω στην Γερμανία. Ήταν και πάλι εκεί γιατί το ήξερε πως το πάλι και το πίσω είναι φορές αναγκαία για το μπροστά και το για πρώτη φορα. Στο κάτω κάτω όλοι οι δολοφόνοι επιστέφουν στον τόπο του εγκλήματος και ακόμα και αν δεν ήταν σίγουρη για το πόσα ήταν τα δικά της θύματα επέστρεφε γιατί ήταν πεπεισμένη πως τον παλιό της εαυτό τον είχε σκοτώσει.
Συνεχίζεται...

Χρύσω Εφραίμ ΚΦΙ-ΚΛΑΣ 4Ο