Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει...

editorial

Μέσα Νοεμβρίου, στο γρασίδι του πανεπιστημίου με τα πήγαινέλα της μάρκας και τον ήλιο να σου θυμίζει καλοκαιριάτικη ευωχία, αναφωνεί ένας από τους καμένους αδερφούς: τον Νοέμβριο έχουμε 2 διαδηλώσεις, στις 14 την αντικατοχική και στις 17 την ημέρα μνήμης Πολυτεχνείου. Αυτή τη σκηνή της σπαραχτικής αναφώνησης, ο dj φροντίζει να την επενδύσει μουσικά τοποθετώντας στην εμετική κονσόλα της καφετέριας γαμάτα άσματα της εποχής. Αντιλαμβάνομαι αίφνης, ότι στα περίφημα τούτα τραγούδια που συνθέτουν το κακόφωνο σύμπαν του πανεπιστημίου κάτι μέρες σαν την Πέμπτη, η επανάληψη δεν είναι μόνον η μήτηρ πάσης μαθήσεως αλλά το βασικό δομικό υλικό γύρω από το οποίο βολοδέρνουν οι έννοιες της αταλαντοσύνης και της εγκεφαλικής απόπλυσης.

Τα πανό πάνω απ’το Δράξασθε τα σφυροκοπά ο αέρας. Το ένα μιλάει για κάτι φοιτητικά κεκτημένα που τώρα πια μόνο με κινήσεις και μουσικές κεκτημένης ταχύτητας έχουνε σχέση, και το άλλο, ξεκάρφωτο κι ανεξάρτητο αναγράφει: τέλος στις νόρμες. Κακά τα ψέματα νεολαίοι, οι διαδηλώσεις στον τόπο μας έχουνε γίνει πια νόρμα. Τις κατέχουνε κάτι σπαραξικάρδιες διθυραμβικές συνθηματολογίες, κάτι κοκορομαχίες με τις κυπριακές και τις ελληνικές σημαίες να τοποθετούνται σε αντιμαχόμενες παρατάξεις, κάτι έφηβα γεράκια που κραυγάζουν κατά του ιμπεριαλισμού ταλαιπωρώντας ακόμα μια φορά το Τσε-σύμβολο και κάτι τραγούδια που ξεθώριασαν πια στα στόματα του κανένα.

Θυμάμαι τους στίχους του Αναγνωστάκη, συνήθως κάτι μέρες σαν κι αυτές βγαίνουν απ’το συρτάρι της μνημειακής ανάγνωσης συναισθήματα όπως το παρακάτω:
«Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι με τους πλανώδιους ρήτορες και τους αγύρτες, πήρα το δρόμο μοναχός σφυρίζοντας».
Οι διαδηλώσεις στον δικό μας χωροχρόνο, δεν έχουν πια τίποτα ουσιώδες. Όσο κι αν προσπαθούν να δώσουν νόημα σ’αυτές τα τραγούδια, όσο κι αν οι παλιές καραβάνες επιμένουν να μας τραγουδούν για τα «τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών», εμείς θα μοιάζουμε πάντα σαν πλανώδιοι ρήτορες κι απατημένοι αγύρτες, χωρίς να επιχειρούμε καν το αυτονόητο κάθε φοιτητικής διαδήλωσης: την ενότητα των ιδεών και των συμφραζομένων. Έχουμε σκοτωσει τα ιδανικά, μα η τραγωδία της ύπαρξής μας είναι ότι διαθέτουμε ακόμα τα κουφάρια και φροντίζουμε με κάθε αφορμή να τα σέρνουμε πίσω από φοιτητικές κάστες που δεν έχουν καν την ψευδαίσθηση της μαζικότητας. Ίσως ήρθε ο καιρός της σιωπής και της φτώχιας. Αφού δεν μπορούμε να ενωθούμε ως φοιτητικό κίνημα, για μια μέρα όπως αυτή του Πολυτεχνείου ή του 'ψευδοκράτους'(...), ίσως θα πρέπει απλώς, να σκάσουμε.

Μ’αυτό το τεύχος Νοεμβρίου λοιπόν, ο Βουκώλος καλωσορίζει όσους δεν φωνάσκησαν και πήραν τον δρόμο μονάχοι σφυρίζοντας κι ευελπιστώντας πως θα υπάρχει πάντα κάποια, έστω, μοναχική αντίσταση στις νόρμες, στις αξίες, ακόμα και σ’αυτές τις δοσμένες πια διαδηλώσεις.

Πρόταση σ’όλους αυτούς που σκίζονται για τα αριστερά τους ιδανικά και τα λαβωμένα τους πρότυπα κι επιμένουν ακόμα να κονταροχτυπιούνται με σημαίες, το ποιητικό σύμπαν του Αναγνωστάκη, οι Νέοι της Σιδώνος, οι Επιγόνοι και η Απόφαση.