Βουκώλος- Τεύχος 6ον

voukwlos_6

Γιορτή στο δρόμο

Μνήμη

remember remember the sixth of december

Μάρκος Μέσκος

Ιδιωτικό Νεκροταφείο

Ό,τι πονούσε τότε τώρα το χλευάζεις
στίχο το στίχο θλιβερά αναιρείς
κι όμως 'πιδέξιος κάθε μέρα μπορείς
φρέσκα πουκάμισα ν'αλλάζεις.

Λοιπόν όλα ωραία και χλωρά λουλούδια
στο τραπέζι και καλό κρασί.
-Εβίβα!(Ψέμα όταν μου ζητάς εσύ
κρυφούς σκοπούς και αλλοτινά τραγούδια).

Καλύτερα να φύγω στη γωνιά να πάω
στα χείλη μου το τελευταίο φιλί
τα μάτια μου στο δάσος μαύρο πουλί
(δεν θέλω δεν θέλω να μοιρολογάω...).

Τη ματαιότητα των παιδιών να πω μόνο
ήρθαν-μεγάλωσαν θα φυγουν σκοτωμένα
με μια σφαίρα στου μυαλού τα φρένα
(βλαστέ μου!να πως το ποίημα τελειώνω).

...Ότι πονούσε τότε τώρα το χλευάζεις
στίχο το στίχο θλιβερά αναιρείς
κι όμως 'πιδέξια κάθε μέρα μπορείς
μάτια χέρια πόδια ν'αλλάζεις.

-------------------------


Jack Hirschman

THE WHOLE SHOT

In Memory of Gregory Corso

Most, given the death we've all been given
before we die, die.
Greg didn't, Greg wouldn't, Greg ain't.
He burned his being burned and being burned up
right in front of you,
up front,
in your face, he was a fighting little neighborhood,
city-wide.
I never saw him sing, he never sang, copper,
O but he sang.
And guzzled and fixed and trashed and mashed.
Consumed. He was consumed by consuming,
competition's fool
from Maldoror through every lowdown kind of
kinahoor clear down to his own stretch marks
in Dannemora.
I went to see him in the hospital once
when his head, 3 times its size, some blood
he'd dissed in the drunk-tank had kicked in.
Which was after he'd once right-crossed me
for no good reason, like my best friend the
Calabrese kid in my neighborhood in The Bronx.
Which was before a bull-dyke once decked him
For dissing lesbians, and for being monstrously cute,
humiliating in public to women and men alike,
a self-styled "rotten fuck" who never cleaned up,
a nice guy who said, "No more nice guy",
all brag and loudmouth blow,
fame up his ass
"I'm Gregory Corso"
like at a horseshow,

provoking, stirring shit,
yelling, "Hey, Ginzy!" up to Shig's place on Grant St.
when Allen was visiting, for some dough.
Or: "Hey, Jackie, where's Neeli? He took
Max for a walk?"
In this bar or that, running with this or that mug,
that chick or this,
toking in an alley or back in the john,
or cross-legged serious in the Caffe Trieste
reading the Chronicle or The Times
mixing it up with a mouth in a gallop
like Billy Hallop
with twinkle and charm out of hell,
he was one of a kind
of a devil character,
so you might never have known
he could precision an image
to its finest fain.
turn a phrase and make it sit in
with a combo of sounds
that unearthed a flagrant poesy
from ancient undergrounds,
write from a spring
without himself in it
and make the running diamonds
"the whole ball game"
or "the stiff arm of Cuba"
more than just sport,
"the whole shot"
in the senses that toppled
lying news reports,
taking one's breath away
and leaving a real agape suddenly
sprouting daisies in your empty spaces,
the way it is when you're met
by a pair of eyes on the street
above a mouth that might say anything,
above a body that might do anything,
yet those eyes in a slow, smiling
recognition rise and wink:
"Hey you, human bean, you Poet,
You synechdochal yokel of All,
Nothing's concealed,
Nothing's hid.
Cross my heart and hope to live."
The Kid is dead.
Long Live the Kid!

What a splendid head, yet no brain.

Κωνσταντίνα Κούνεβα-αναμνήσεις ενόψει ''χριστουγέννων''.

Βρέχει

Il pleut de bois de femmes...
G. APOLLINAIRE


Βρέχει απ'το πρωί.
Βρέχει στ'αυτοκίνητα, στα πλαστικά υπόστεγα των δρόμων.
Στο δράκο καπνοσυλλέκτη ψηλά στην ταράτσα
στο λεπρό δάσος με τις αντένες.

Βρέχει και δε βλέπεις τη βροχή
στο γραφείο 405 από βροχή δεν ξέρεις.
Βρέχει έξω από τις αίθουσες των μυστικών συσκέψεων
τους κύλινδρους των στεγνοκαθαριστηρίων έξω.
Βρέχει και δε βρέχεσαι, αδύνατο να βραχείς
να' ρθεις να περπατήσεις κάτω απ'τη βροχή μαζί μου.

Βρέχει στον τελευταίο σταθμό της βενζίνης, στο χαλασμένο
λάστιχο του φορτηγού
στο νεκροταφείο της ακτής, στην κρεμασμένη θάλασσα
στους πεθαμένους ουρανούς των διυλιστηρίων
στις τρομερές σημαίες των διεθνών εταιρειών.
Βρέχει στους σκουπιδότοπους.
Στ'ασθενοφόρο που σε παίρνει.

Βρέχει συνέχεια.
Μήτε φωνές γυναικών

Μήτε τίποτα.


Πάνος Θασίτης

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΣΟΜΣΚΥ & ΦΟΥΚΩ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΟ-ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ

Ε καλά...Φουκώ.

awake within the walls-protest 4-10-2009 (alert/kisa) nicosia

Το μυθιστόρημα των δρόμων και η λογοκρισία του-παλιά λευκωσία και καταστολή

Τον τελευταίο καιρό, η περιοχή της παλιάς λευκωσίας έχει γίνει πεδίο
'σύγκρουσης' ανάμεσα στο καθεστώς και τους πολίτες. Οι φορείς εξουσίας και συμφερόντων ακολουθούν την τακτική του 'ήρθαν τ'αγρια να διώξουν τα ήμερα' προκειμένου να εκκαθαριστεί η περιοχή από τα 'αντιφρονούντα' στοιχεία και να καταστεί ομαλή η διείσδυση του κεφαλαίου μέσα στην περιοχή, γεγονός που μακροπρόθεσμα θα καθορίσει τον ίδιο τον χαρακτήρα της πόλης.
Η δημαρχίνα Λευκωσίας αντιμετωπίζει την παλιά πόλη όπως περίπου την έχει στο μυαλό της η πλειοψηφία των κατοίκων Λευκωσίας-καταφύγιο των μεταναστών, χώρος δράσης των απροσάρμοστων και ασφαλώς, μια περιοχή που με τη βοήθεια της αστυνομίας και των μέσων κρατικής καταστολής θα μπορούσε στο άμεσο μέλλον να εξελιχθεί σε κάτι ανάλογο της...μακαριακής αιμοβόρας περιοχής.
Οι περισσότεροι από μας, δεν ξέρουν τι γίνεται με τα έργα στην πλατεία ελευθερίας, η δε διπολική φύση της κοινωνικής μας γεωγραφίας υπαγορεύει στους περισσότερους πολίτες της μικρόπολης, να αδιαφορούν για τα τεκταινόμενα στην παλιά περιοχή, η οποία σημειωτέον, τα τελευταία χρόνια, με την διάνοιξη των οδοφραγμάτων και τη ρευστότητα των ρηματικών διαδικασιών, άρχισε να γίνεται πόλος έλξης για τους πολίτες και να εντάσσεται στην περιοχή του 'κέντρου' φιλοξενώντας πρωτοπορίες, ομάδες εναλλακτικής ενημέρωσης, εκδηλώσεις, συζητήσεις και διαδράσεις ανάλογες του βεληνεκούς άλλων πόλεων του κόσμου που προσπαθούν να ξεπεράσουν το εθνικιστικό παρελθόν τους μέσα από την έννοια της διάδρασης.
Η παλιά πόλη τώρα πια φιλοξενεί ιδέες, οι οποίες προβάλλουν ως οι πλέον ρεαλιστικές και σύγχρονες λύσεις απέναντι σε προβλήματα, για τα οποία οι φορείς εξουσίας παλινωδούν -εκπαίδευση, στρατός, κυπριακό πρόβλημα, κρατική καταστολή, πολυπολιτισμικότητα, ρατσισμός, κοινωνική ανισότητα, πολιτιστική δράση- προκαλώντας αναπόφευκτα την αντίδραση του πλειοψηφικού κέντρου, το οποίο προσπαθεί με την αστυνόμευση της περιοχής και όχι μόνο να καταστείλει την δράση εκείνη εντός και εχτός της παλιάς πόλης, που επιδιώκει στην πρόοδο του 'συνόλου' και όχι μόνο ορισμένων καστών που καθοδηγούν το λάιφστάιλ της μεσαίας τάξης, προκειμένου να διαιωνίζεται η υφιστάμενη κοινωνική κατάσταση.
Ωστόσο, η έντονη παρουσία της αστυνομίας στον χώρο της παλιάς λευκωσίας μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ στους ίδιους τους φορείς άσκησης εξουσίας-ένα από τα αποτελέσματα αυτής της περαιτέρω αστυνόμευσης το βιώσαμε το περασμένο σάββατο σε ένα από τα πολλά street parties που λαμβάνουν χώρα στην πλατεία φανερωμένης, με την άσκηση βίας σε οχτώ νεαρές και νεαρούς θαμώνες του πάρτυ και την τελική τους σύλληψη.

Υποθέτω, κανείς από τους φορείς που εμπλέκονται δεν θέλει να παραδεχτεί ότι η παρουσία των αστυνομικών στην εν λόγω περιοχή και η άσκηση βίας απέναντι στους νεαρούς ήταν στοχευμένη και τροφοδοτείται από μια ευρύτερη ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση και ασφαλώς τείνει να εξυπηρετήσει κάποια συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα η όλη δράση της αστυνομίας στην παλιά πόλη. Συνεπώς, μέσα στις επόμενες βδομάδες ενδέχεται να απολαύσουμε ακόμα μια παραποίηση της πραγματικότητας που θα μας στείλει ξανά σε παράλληλο σύμπαν πρόσληψης, βγάζοντας την αστυνομία λάδι, καθαρή και ξέξασπρη, τους νεαρούς, ενόχους για τους αλφα χι ψι λόγους και η στερεοτυπική σκέψη του κύπριου πολίτη θα κληθεί ακόμα μια φορά να αφήσει στην άκρη την περιοχή της παλιάς πόλης-ωσαν, ει δυνατον, να μην τον αφορά- και στο όνομα της ασφάλειάς του ασφαλώς, η αστυνομία θα προσπαθήσει να ενισχύσει την παρουσία της παντού και να δικαιολογήσει τις πράξεις της.
Επειδή όμως, τα γεγονότα τρέχουν, οι κοινωνικές διαδικασίες είναι ρευστές και οι θεσμοί εξουσίας συνήθως ηλίθιοι μηχανισμοί που 'κόφκουν πίσω' που την ροή του χρόνου, πρέπει να επισημανθεί, ότι η παλιά πόλη δεν είναι η ίδια όπως ήταν πριν μερικά χρόνια και η αντίσταση των πολιτών απέναντι στην εξουσία δεν βρίσκεται πλέον σε μηδαμινά επίπεδα-είδαμε την αντίσταση της αλέρτ απέναντι στην αθώωση των δέκα, διαβάσαμε και τις καταγγελίες που υπέβαλε προχτές η καθηγήτρια αγγλικών και μητέρα μιας κοπέλας κατά της οποίας ασκήθηκε βία το περασμένο σάββατο από συγκεκριμένο αστυνομικό.
Υπάρχουν ασφαλώς, συμφέροντα, ωστόσο, η κατοχύρωσή τους ορίζεται πάντα από το μέγεθος της κάθε επικράτειας και στην παλιά πόλη, δεν υπάρχουν ισχυρές επικράτειες υποκειμενοποίησης που να αντισταθούν σε μειονοτικές επικράτειες. Στην παλιά πόλη ο αντιεξουσιαστικός λόγος είναι διάχυτος και πλέον δεν μπορεί να κατασταλεί καμιά αντιεξουσιαστική δράση-θα προκαλέσει τεράστια αντίδραση από μέρους των πολιτών-που σημειωτέον προέρχονται από διάφορα κοινωνικά στρώματα και δεν ανήκουν σε κοινωνικές κάστες-γεγονός που προσκρούει στις προσδοκίες του κέντρου και των συμφερόντων.
Η συμπεριφορά της εξουσίας λοιπόν και η πολιτική που ακολουθεί το κράτος απέναντι στην ευαίσθητη περιοχή της παλιάς περιοχής όχι μόνο κουράζει τους κάτοικους της αλλά τροφοδοτεί ένα κλίμα διάκρισης, στιγματισμού, περιθωριοποίησης του διαφορετικού και άμυνας απέναντι στο ανοίκειο στο οποίο έχει ασκηθεί μεγάλη πολεμική από μέρους των θαμώνων της παλιάς πόλης και θα συνεχίσει να του ασκείται-διότι ασφαλώς πρόκειται για κλίμα που τροφοδοτεί αρκετά από τα κοινωνικά μας προβλήματα και ασφαλώς, το περιβόητο 'εθνικό'.
Η αύξηση της καταστολής και της βίας, είδικά από έναν θεσμό που θεωρείται κατά βάσιν εξουσιαστικός μόνο την ανάλογη αντίδραση μπορεί να προκαλέσει. Ο άνθρωπος που αντιδρά στην εξουσία θα συνεχίσει να αντιδρά με ακόμα δυναμικότερο τρόπο όσο αυτή η εξουσία κλιμακώνεται και του στερεί πράματα που αυτός θεωρεί αυτονόητα και κατοχυρωμένα-η διασκέδασή του σε δημόσιους χώρους, η ελευθερία του λόγου του, η υπεράσπιση της σωματικής του ακεραιότητας, το ειρηνικό μέλλον που οραματιζεται.

Συνεπώς, καλά κάνουν οι φορείς και τα συμφέροντα να...κάτσουν την μάππα χαμαί, να ενεργοποιήσουν την φαιά ουσία του διπολικού τους εγκεφάλου και όσο για την δημαρχίνα μας, να αφήσει του πολίτες της πόλης '?της?' να ζήσουν ελεύθεροι με τον τρόπο που αποφασίσαν:

διαδραστικά, δικαιωματικά και με αξιοπρέπεια.


ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΈΧΕΤΕ ΧΩΡΟ ΔΑΜΕ. ΕΛΑΤΕ ΑΛΛΙΩΣ.
Η ΠΟΛΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΩΝ 'ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ' ΣΑΣ:


Festival at Phaneromeni Square against police violence

Φεστιβάλ δρόμου στην Πλατεία Φανερωμενης με μουσική, ζογκλέρικα, γκράφιτι,
προβολές και άλλα για διαμαρτυρία ενάντια στην αστυνομική βία και
βαρβαρότητα. Να δείξουμε πως είμαστε παρών, πως αυτός ο χώρος ανήκει σε
ΟΛΟΥΣ μας.

Διαδώστε το!

Street Festival at Phaneromeni Square with music, juggling, graffiti,
screenings and more, protesting against police violence and brutality. Let's
show them that we are here, that this place belongs to ALL of us.

Spread the word!

Saturday, October 17, 2009 at 5:00pm until 12:00pm"

Αντίδραση στην αστυνομική αυθαιρεσία και τον ρατσισμό (πλατεία ελευθερίας, την κυριακή 4 οκτωβρίου, η ώρα 11 το πρωί)

Κίνηση Πολιτών Alert – Alert Citizens Movement

Όχι στον ρατσισμό και την αστυνομική αυθαιρεσία

Η πρόσφατη επιχείρηση «σκούπα» (25/9/09) της Αστυνομίας στην παλιά Λευκωσία κατά των μεταναστών αποτελεί μια νέα κατάφορη προσβολή των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δημοκρατικού κεκτημένου στην Κύπρο. Η επιχείρηση παραβιάζει, μεταξύ άλλων, το άρθρο 4 του Πρωτοκόλλου 4 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που απαγορεύει τη μαζική απέλαση αλλοδαπών.

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης και η Αστυνομία αντί να εργάζονται για την πάταξη του εγκλήματος, με τις δική τους παράνομη επιχείρηση υποδαυλίζουν το ρατσιστικό έγκλημα. Η Αστυνομία έστησε οδοφράγματα στην παλιά πόλη, μπούκαρε στα σπίτια των μεταναστών και σύλλαβε πάνω από 150 μετανάστες (μεταξύ των οποίων και έγκυες γυναίκες), τους πέρασε χειροπέδες και τους μετέφερε στους αστυνομικούς σταθμούς για εξακρίβωση στοιχείων. Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό αυτών των μεταναστών δεν είχε τακτοποιημένα χαρτιά, πράγμα που αποτελεί απλώς ένα διοικητικό παράπτωμα και όχι έγκλημα.

Η ρατσιστική επιχείρηση σκούπα που μεταχειρίζεται σαν σκουπίδια τους μετανάστες αποτελεί μια νέα πράξη αυθαίρετης αστυνομικής βίας που προστίθεται σε μια σειρά άλλων περιστατικών όμοιας φύσης. Ο άγριος ξυλοδαρμός δύο φοιτητών από την γνωστή ομάδα των 10 αστυνομικών που προβλήθηκε από όλα τα έντυπα και τηλεοπτικά μέσα είναι ένα από τα πολλά αυτά περιστατικά. Οι 10 βασανιστές αθωώθηκαν από το δικαστήριο, ενώ το Ανώτατο Δικαστήριο ανέβαλε επ’ αόριστον την εξέταση της έφεσης της εισαγγελίας. Οι δέκα βασανιστές κυκλοφορούν ανάμεσα μας, ενώ καθ’ όλα νόμιμοι μετανάστες σύρονται με χειροπέδες στα μπουντρούμια της αστυνομίας σαν κοινοί εγκληματίες.

Παρά το γεγονός ότι η επιχείρηση «σκούπα» αποδοκιμάστηκε ακόμη και από τον Υπουργό Εσωτερικών που είναι αρμόδιος για θέματα μετανάστευσης, ο αρχηγός της Αστυνομίας και ο Υπουργός Δικαιοσύνης συνεχίζουν προκλητικά να υπεραμύνονται της παράνομης και ρατσιστικής τους επιχείρησης και απειλούν μάλιστα ότι θα επαναλάβουν τέτοιου είδους ενέργειες.

Η Kίνηση Πολιτών ALERT, μια οργάνωση που δημιουργήθηκε για να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα όλων των κατοίκων της Δημοκρατίας, Κυπρίων και μεταναστών, καταδικάζει την εγκληματική επιχείρηση «σκούπα» και καλεί σε μια μαζική διαδήλωση κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας και κατά της δικαστικής πρακτικής που την ανέχεται και την ξεπλένει. Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου, η ώρα 11:00 στην πλατεία Ελευθερίας.

Ζητούμε την άμεση παύση του Υπουργού Δικαιοσύνης και του Αρχηγού της Αστυνομίας που φέρουν την πολιτική ευθύνη της επιχείρησης και που απειλούν να συνεχίσουν αυτές τις παράνομες και ρατσιστικές πρακτικές. Επίσης ζητούμε την άμεση αναθεώρηση του Νόμου περί μετανάστευσης που επιτρέπει την είσοδο της Αστυνομίας στα σπίτια των μεταναστών χωρίς δικαστικό ένταλμα.

Όχι στην υπονόμευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δημοκρατικού κεκτημένου.
Όχι στον ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Όχι στην αστυνομική αυθαιρεσία και το δικαστικό της ξέπλυμα.
Όχι στη δημοκρατία της μπανάνας.
Όλες και όλοι με μπανάνες και σφυρίχτες στην εκδήλωση διαμαρτυρίας την Κυριακή στις 11 π.μ στην πλατεία ελευθερίας.

Βουκώλος Τεύχος Νο.5

βουκωλος 5

Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους-17 και 18 Σεπτεμβρίου

Επήαμε σήμερα στο φεστιβάλ του ιδρύματος Άρτος, ποτζεί που εν οι Άγιοι Ομολογητές. Εν ξέρω ρε γαμώτο αν η κινητικότητα στην λευκωσία σημειώνεται τα τελευταία χρόνια ή αν υπήρχε που πάντα τζαι γω απλώς εκοιμούμουν πάνω μου. ε, τέλοσπάντων, προτείνω να πάτε αύριον όσοι μπορείτε για το δεύτερο μέρος του φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους-μπορώ να πω ότι η θέαση τζαι οι οπτικές γωνίες εν ποικίλες. Εχει κόσμο γενικά, στες 9 ξεκινά, αν δεν έβρετε χώρο -ή και να βρετε δηλαδη- νομίζω κάτσετε χαμαί μπροστά που την οθόνη.εν καλλύττερα.

Εμπήκε χρώμα στην περίφραξη-αλλά τελικά τι ενα δούμε στα 'αποκαλυπτήρια';

Το αποτέλεσμα που τες χτεσινές εκδηλώσεις για τον εξωραϊσμό της περίφραξης στην πλατείαν ελευθερίας:



Αφού το αναρώτημα ''πότε επιτέλους ενα τελειώσουν τούντα έργα'' κάμνει ακόμα τον ρητορικό του κύκλον...κάποιοι είπαν να του βάλλουν τζαι λίο χρώμα.



Ωραία η όλη φάση αν τζαι πιστέφκω ότι η δημαρχίνα πέραν που το να συμφωνήσει για μιαν τέθκοιαν ενέργεια ενα πρεπεν ίσως τζαι να μας ενημερώνει για την εξέλιξη των έργων τζαι τι ενα δούμε τελικά στα αποκαλυπτήρια-συνήθως εν καλά να υπολογίζεται τζαι η αισθητική των πολιτών στην δημιουργία δημοσίων έργων...εχτές ήταν μια πολλά καλή ευκαιρία.

Δημιουργείστε τα δικά σας γκράφιτι στην Πλατεία Ελευθερίας την Κυριακή

Λευκωσία: Την ερχόμενη Κυριακή, 13 Σεπτεμβρίου, από τις 11:00 μέχρι τις 19:00, στο εργαστήρι γκράφιτι που θα στηθεί στην Πλατεία Ελευθερίας, μικροί και μεγάλοι θα μπορούν με τη βοήθεια των καλλιτεχνών να δημιουργήσουν τα δικά τους γκράφιτι, αφήνοντας έτσι το δικό τους «σημάδι» στην Πλατεία Ελευθερίας.



Ο Δήμος της Πρωτεύουσας ανακοίνωσε πως ο επανασχεδιασμός του έργου της ανάπλασης της Πλατείας Ελευθερίας για τη σωστή ένταξη των αρχαιολογικών ευρημάτων γέννησε ιδέες, όπως ο εξωραϊσμός της περίφραξης.

Την Κυριακή, ομάδα Κυπρίων καλλιτεχνών γκράφιτι, με τη στήριξη του Δήμου Λευκωσίας, αναλαμβάνουν να μετατρέψουν την περίφραξη των έργων που εκτελούνται στην Πλατεία Ελευθερίας σε ένα σύγχρονο αστικό έργο τέχνης.



Οπως ανακοίνωσε ο Δήμος Λευκωσίας, οι επισκέπτες θα μπορούν να απολαύσουν παζαράκι, φαγητό και ποτό, μουσική από DJ, ζωντανές συνδέσεις, και επιδείξεις με τροχοσανίδες (πατίνια) και με τη βοήθεια των καλλιτεχνών να δημιουργήσουν τα δικά τους γκράφιτι.

...

Ποδηλατοπορεία-Critical Mass 12 Σεπτεμβρίου

Σάββατο 12/09/2009

Στην πλατεία Ελευθερίας, Ώρα 17:30

Ποδηλατοπορεία Critical Mass στους κεντρικούς δρομους της Λευκωσιας. Η ποδηλατοπορεια θα τερματισει στη Πλατεια Φανερωμενης οπου θα γινει παρτυ δρομου. Φερτε τους φιλους και τις φιλες σας, φερτε μπαλονια, μουσικα οργανα, μεταμφιεστειτε, βαφτειτε και ο,τι αλλο σκεφτειτε. Ελατε με ποδηλατα, πατινια, skates, rollerblades.

Για να επανακαταλαβουμε τους δρομους!!

ALERT! είμαστεν;

Εντάξει, η μνήμη εν πολλοβοηθά. Είμαι σίουρη ότι ο παραπάνω κόσμος εξίασεν την υπόθεση με τους δέκα αστυνομικούς-όσοι βέβαίως ελάβαν γνώσην ευθύς εξαρχής διότι τουλάχιστον στο πανεπιστήμιο κύπρου οι αναρτημένες αφίσιες του τύπου 'διαμαρτυρία για την αθώωση των δέκα' επροκαλούσαν στους παραπάνω απορίες αγελαδινού ύφους για το ποιοι εν οι δέκα τζαι τι εκάμαν τζαι άμπα τζαι εφταίαν τζαι οι μιτσιοι τζαι εδέραν τους τελικά (...???.!!)-καμιά φορά διερωτούμαι τι κάμνει τόση 'νεολαία' μέστα πανεπιστήμια.

Τέλοσπάντων, όπως τζαι να σιει για μέναν η διαμαρτυρία του κόσμου για την αθώωση των αστυνομικών τζαι οι κινητοποιήσεις που εγίναν ήταν κάτι πρωτοφανές για τα δεδομένα της κύπρου-ήταν κάτι που τέλοσπάντων εφυσούσε λίο κόντρα σε τζεινο το κρύψε τζαι ούσου να περάσουμεν, πάντα έτσι ενα ένι, εν κύπρος δαμέ-τούτα ούλλα τα στερεοτυπικά. Ενεν αλήθκεια αυταπόδεικτη, αλλά συνήθως άμα περνά ο τζαιρός, τα πράματα μπαίνουν ξανά πίσω στο αυλάτζι του συνηθισμένου τζαι του αναμενόμενου, άμαν παρατείνεις μιαν αντίδραση συνήθως λειτουργεί ανασταλτικά-μπορεί να δικαιώνεται δηλαδή τζαι η θυμοσοφία στη βράση κολλά το σίδερο. Πιστέφκω ότι τούτον εξέραν το καλά οι υπερασπιστές της ξεκούδουνης δικαιοσύνης. Νιώθω, χωρίς να είμαι ο πανόπτης της υπόθεσης, ότι σε τούντην περίπτωση, την έννοια του χρόνου εκμεταλλευτήκαν την ή τουλάχιστον επροσπαθήσαν να την εκμεταλλευτούν όσο πιο συμφεροντολογικά εγίνετουν το δικαστήριο τζαι οι συνήγοροι των αστυνομικών.

Ωστόσο, έσιει αθρώπους τζαι μάλλον τούτον εν το υπολογίσαν- που το φρένο του καλοτζαιρκού εγέμωσεν ξανά τες μπαταρίες τους-έσιει τζαι αθρώπους που θυμούνται ακόμα τζαι θυμίζουν μας το τζαι μας ότι αξίζει μας κάποια άλλη δικαιοσύνη τζαι κάποια άλλη προοπτική κοινωνική που τούτην που μας εμάθαν τζαι που μας εσυνηθίσαν να απολαμβάνουμε μαζοχιστικά.

Γι'αυτό πιστεύκω ότι την Παρασκευή ενα σιει κόσμο στην πλατεία φανερωμένης -για τούντην εκδήλωση της αλέρτ. Στο κάτω κάτω εν το κέντρο της παλιάς πόλης, ενα θυμηθούμε απογευματιάτικα με πιο εύκολους τρόπους-συζητήσεις, μουσική, φωτογραφίες τζαι να ταρακουνηθούμε ξανά. Στην πλατεία, αλά Brassens:




Ενα σας δούμε τζιαμέ.

Στης Βουλής τα έδρανα, αχ κι εγώ να έκλανα

Από τον Δεκέμβρη μέχρι τον Οκτώβρη μετράμε δέκα μήνες.



Αν νικήσει πάλι το στημένο δίπολο της κάλπης, τότε από δω και στο εξής η μνήμη του Νεοέλληνα θα μετριέται στα πέντε δάχτυλα της μούτζας.

I'm hatin' it-PETA

Almost everyone has heard of McDonald's, and most people have eaten at the chain at least once, but many people don't know about the horrific cruelty that goes into every portion of chicken served under the Golden Arches.

In the slaughterhouses of McDonald's U.S. and Canadian chicken suppliers, birds are dumped out of their transport crates and hung upside-down in metal shackles, which often results in broken bones, extreme bruising, and hemorrhaging. Workers have the opportunity to abuse live birds, and birds have their throats cut while they are still conscious. Many birds are immersed in tanks of scalding-hot water while they are still alive and able to feel pain.

McDonald's has the ability to end these abuses.



There is a less cruel method of chicken slaughter available to McDonald's suppliers called controlled-atmosphere killing, or CAK, and it would cost the corporation nothing to demand that its suppliers use it. CAK would eliminate the worst abuses currently suffered by chickens killed for McDonald's. In fact, a 2005 study about CAK produced by McDonald's concluded that it is far better for animals than the current method of slaughter.

Write to McDonald's now, and demand that it phase in the exclusive use of chickens killed by CAK by requiring that its suppliers switch to this method.







PETA-People for the ethical treatment of animals.

1η Σεπτεμβρίου-Δικοινοτική πορεία για ειρήνη και επανένωση.

Την 1η Σεπτεμβρίου μας δίνεται ακόμα μια ευκαιρία να ενώσουμε τη φωνή μας ε/κ τζαι τ/κ για την ειρήνη τζαι την επανένωση του νησιού.

Η Πλατφόρμα για την Ειρήνη διοργανώνει το απόγευμα της 1ης του Σεπτέμβρη, ημέρα Τρίτη, δικοινοτική πορεία από την Πλατείαν Ελευθερίας και το Πάρκο Κοουλού προς το κοινό σημείο του Λήδρα Πάλλας εις απόδειξιν της δυναμικής που αρχίζει να αποκτά η προοπτική της επανένωσης.
Θα ακολουθήσει μουσική εκδήλωση με ε/κ και τ/κ συγκροτήματα.


Μεν καρτεράτε να δείτε προώθηση που τα ΜΜΕ. Όπως δηλώνει τζαι η Πλατφόρμα τ/κ και ε/κ εκπαιδευτικών οι πορείες τούτες γίνουνται στα πλαίσια της αντίστασης στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα τζαι στις εμμονές των διχοτομικών αντιλήψεων.
Υπάρχει πλέον αρκετό κοινόν έδαφος τζαι πολλοί λόγοι για μιαν τέθκοιαν αντίσταση που ούλλους τους κατοίκους τούτου του νησιού.

Clermont-Ferrant, France-Ο Σαρκοζύ φιγουράρει στα μουσεία

Τουλάχιστον οι Γάλλοι έχουν το θάρρος της γνώμης τους.

Γιώργος Χειμωνάς, Η αβοήθητη μοναξιά του άντρα.

"Ποτέ γυναίκα δεν κατάλαβε έναν άντρα"
ΑΜΛΕΤ

Η φίλη μου Ρ. έκλεισε τη συζήτηση για έναν κοινό μας φίλο ομοφυλόφιλο και τα αδιέξοδά του, με το γνωστό οξύ και θρασύ της χιούμορ: «Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ομοφυλόφιλοι. Αν δεν υπήρχαν, εσείς οι άντρες θα περνούσατε έτσι από τη ζωή, χωρίς να σας έχει αγαπήσει κανένας».

Έφερα στον νου μου πάμπολλες λατρευτικά αφοσιωμένες αγάπες γυναικών προς άντρες που θα διέψευδαν αμέσως τον, εξεζητημένο άλλωστε, ισχυρισμό της Ρ. και ταυτόχρονα, ωστόσο, σκέφθηκα τη διαφορετικότητα των γυναικείων και ανδρικών συναισθημάτων, ιδίως των ερωτικών. Στην ιδανική ερωτική σχέση της η γυναίκα εξαντλεί όλα τα αιτήματα της δικαίωσής της, ως προσώπου προπαντός, αλλά και ως ύπαρξης ή, έστω, εξασφαλίζει τον ουσιωδέστερο όρο για να προχωρήσει απερίσπαστη προς ό,τι θεωρεί επιτυχία για τον δημιουργικό εαυτό της. Ενώ για τον άντρα, στην αντίστοιχη περίπτωση, περισσεύουν πολλά (και μάλλον τα σημαντικότερα γι' αυτόν) τέτοια αιτήματα ­ που, θά 'λεγε κανείς, η ερωτική δικαίωση μοιάζει να τα κάνει ακόμη πιο επιτακτικά. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα είναι ικανή, και ώριμη, για την ιδανικότητα της ερωτικής σχέσης, τοποθετώντας εκεί, με πολλή υγεία κι ακόμα περισσότερη υγιεινή, ολόκληρη τη φυσιολογία της ανθρώπινης κατάστασης ­ ο άντρας όμως όχι.

Σημαίνει ακόμα, πέρα από την ολιγάρκεια της πρώτης και την απληστία του δευτέρου, ότι ο άντρας πάσχει από μια χρόνια, ανεκπλήρωτη φιλοδοξία ανόρθωσης, που ξεπερνάει κατά πολύ το σπουδαίο γεγονός της ανόρθωσης του ανθρωπίνου όντος στα δύο του κάτω άκρα, όπου η γυναίκα πιστεύει, και πολύ σωστά, ότι μ' αυτό τέλειωσε οριστικά κάθε ιστορία περαιτέρω ανόρθωσης. Και προφανώς αυτή η φιλοδοξία πρέπει να υπαγορεύεται από μια λειτουργία, αμιγώς αρσενική, επικράτησης και θριάμβου, η οποία, τουλάχιστον στο επίπεδο των φυσικών προδιαγραφών του φύλου, λείπει από τη γυναίκα σαν περιττή. Ο θρίαμβός της εξάλλου στη σχέση της είναι με το παραπάνω αρκετός, μια και η γυναίκα πάντα θριαμβεύει στη σχέση της με τον άντρα· ο μόνος τρόπος να θριαμβεύσει ο άντρας είναι να αρνηθεί να μπει σ' αυτήν.

Το γεγονός είναι ότι η γυναίκα είναι σκανδαλωδώς ευνοημένη από τη φύση. Βρίσκεται πιο κοντά της, την έχει πάντα με το μέρος της ­ η φύση συνεχίζεται μέσα της, χρησιμοποιεί το σώμα της για ν' αναπαραχθεί. Ας μην το ξεχνάμε: η γυναίκα έχει συγγένεια με το φως του φεγγαριού (που στον άντρα προκαλεί την επιληψία), με τις παλίρροιες των ωκεανών. Ο άντρας είναι αφύσικος, τεχνητός. Κατασκευασμένος μέσα σ' ένα ανοίκειο γυναικείο ικρίωμα, το σώμα της μητέρας του, κατασκευασμένος ακόμα από εντολές κύρους και εξουσίας, «ανδρισμού» και αντοχής, τις οποίες, στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, είναι καταναγκασμένος πειθήνια και καθημερινά να εκτελεί. Κι ας μην επικαλεστεί κανείς τις κοινότοπες ιστορικοκοινωνικές αιτιότητες ­ ασφαλώς ισχύουν, αλλά βασίζονται στους δεδομένους, βιολογικούς χαρακτήρες του φύλου του.

Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της ­ ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο· κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή. Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση, είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό ­ ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει.

Κι αφού η γυναίκα τον άντρα μονάχα να τον αγαπάει μπορεί και τίποτε άλλο, θα κάνω εγώ, ένας άντρας, το εγκώμιο γι' αυτό το αυτοδημιούργητο θαύμα που είναι ο άντρας. Χαριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ' εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της. Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων ­ ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο ­ αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες, που χάρη σ' αυτές και αποκλειστικά μ' αυτές ο άντρας επιβιώνει.

Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ' ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής ­ ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος. Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσία· ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λορραίνης ­ ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλείες. Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του ­ εύθραυστος και χωρίς ­ σε αντίθεση με τη γυναίκα ­ να επιζεί του θρυμματισμού του· ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους· από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος. Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες ­ κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.

Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενικιά, την πιο τρυφερή λύπη, γι' αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του. Δείτε τον, παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του, τα απελπισμένα χάδια της μάνας του ­ παραμερίστε τα όλα: τα αφηρημένα αγγίγματα της γυναίκας του, τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του και δείτε τον σε όλη του την ανέχεια. Και μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί.

Γιώργος Χειμωνάς.

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

ΟΛΑΡΙΑ ΟΛΑΡΑ

''Τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια
τ'αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά
βρυκολάκιασαν και βγήκαν στα σοκάκια
έλα μέσα και μίλα πιο σιγά''

Τι σκατά τα θέλει κι η φάρα μας να κρατά διαχρονικά τα τραγούδια;
Πέρασε ακόμα ένας Ιούλης με κυμβαλοκρουσίες και σειρήνες,
συνθηματολογίες και ξύλο,
τον Σαμψών να τραγουδά από το ΡΙΚ το δικό του εμβατήριο,
τα άρθρα του Λάζαρου Μ. να προσπαθούν να πείσουν για την ανάσταση των νεκρών ελληνικών κυττάρων που κουβαλάει κάθε κύπριος στο γονιδιακό του κιγκλίδωμα
και τέλος, την ζέστη της Μέσανατολικής μας θέσης να ζητά απεγνωσμένα ανάπαυλες αλκοόλ και θάλασσας, καλά, τουλάχιστον για όσους δεν περιπέσανε ακόμα σε καλοκαιριάτικη μαστούρα.

Να δούμε πότε θα σκάσουν οι σίγουροι και πότε θα σκύψουν οι περήφανοι (να αναλογιστούν).

Jenny Saville - bodies that matter

20η Ιουλίου - Someday they' ll give a war and nobody will come.

Εν έσιει κάτι να πεις για μια μέρα που ξεκινά με σειρήνες αναμνηστικής λήθης. Someday they' ll give a war and nobody will come λαλεί τζαι η μάνα μου στην Άιλι.

Γι'αυτό τζαι γω αφού εν ξέρω να πω τίποτε για σήμερα, ενα παραθέσω το ποστ που ήβρα στα νεκατώματα(www.nekatomata.blogspot.com)τζαι όσοι μπορέσουμε...ας δώκουμε το παρόν.

Αντιπολεμική, δικοινοτική εκδήλωση στο τέρμα της Λήδρας

Τετάρτη 22 Ιουλίου, 19.30-22.00

Τιμούμε ε/κ και τ/κ για πράξεις θάρρους και ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου. Οι αφανείς αυτοί ήρωες προστάτευσαν ή έσωσαν συνανθρώπους τους από την "αντίπαλη" κοινότητα από βέβαιο θάνατο, σφαγή ή βιασμό. Ελάτε να τους πούμε ευχαριστώ και να στείλουμε το μήνυμα της συνέχισης του αγώνα για την επίτευξη ειρήνης στην Κύπρο.
Διοργάνωση της εκδήλωσης από τη Συμμαχία Σταματήστε τον πόλεμο.

Η πόλη μας εν άσιημη

Ένι. Όσο τζαι να προσπαθείτε να την κάμετε όμορφη με τες μερσεντές που γυαλίζουν τζαι τα ξωβάμματα του κωμμωτηρίου εν σάζει. Όσο τζαι να επιστρατευτεί το λάιφστάιλ που μοστράρεται στα περιοδικά τζαι στα μέσα, η πόλη τούτη ακόμα θα ένι άσιημη. Γιατί σε τούντην πόλη λείπει ο διάλογος, διότι τούτη η πόλη το μόνο που ξέρει ένι να θάφκει τζαι να γκετοποιεί ό,τι δεν καταλαβαίνει τζαι ό,τι δεν χωρεί στον φιξαρισμένο της εγκέφαλο. Εθκιάβαζα στο μπλογκ του Πλάνητα (www.planitas.blogspot.com) για την εξέγερση στην Ελλάδα, τον Δεκέβρη - τζείνο που ετόνιζε εν ότι η εξέγερση ήταν μια σύγκρουση του όμορφου με το άσιημο τζι ότι οι φωτογραφίες που τα γεγονότα, αντικατοπτρίζαν τούντη σύγκρουση προβάλλοντας το όμορφο τζαι αναδεικνύοντας το μέσα που την υπεροχή της δύναμής του τζαι της αξιοπρέπειάς του.
Παραθέτω τζαι γω ξανά χειροκροτώντας το quotation του Κρισναμούρτι:

''ο νους που είναι ελεύθερος, ευαίσθητος, που το "εγώ" σαν παρελθόν έχει ολότελα διαλύσει, ένας τέτοιος νους είναι γεμάτος ενέργεια και πάθος, κι επομένως ομορφιά''

Θκιαβάζοντας το ποστ του Πλάνητα τζαι κουβαλώντας κάποιες αναμνήσεις που άλλες χώρες(οι οποίες εν εγεννήσαν μεν την Αφροδίτη, αλλά εν τες λαλείς τζαι χάλια) εσυνειδητοποίησα ότι η πόλη μας εν βαθκιά άσιημη, άσχετα που το βιωτικό της επίπεδο για το οποίο περηφανέφκουνται οι πολιτικοί, άσχετα που την γερή της οικονομία για την οποία περηφανέφκουνται οι τράπεζες, άσχετα που τες λουίς βιλόν των κυπρίων γυναικών που έχουν τζαι κατέχουν ρευστό ή δάνεια στες τράπεζες, τζαι άσχετα που τα καλλιστεία του Ιουλίου που εκαθηλώσαν καμπόσους στες οθόνες τους, για την ανάδειξη της σαχλής ομορφκιάς.
Η πόλη εν εν όμορφη γιατί πολλά απλά, υπακούει στους κανόνες του συμβατικού και του πλαστικά όμορφου - δεν μπορεί να 'συνδυάσει', να διαλεχθεί, να σκεφτεί, να βάλει κάτω τη φαντασία της, να γεννήσει ερωτισμό και κατ'επέκτασην να θρέψει τους πολίτες της με ομορφκιά τζαι ερωτισμό. Τρώει καθημερινά τα παιθκιά της, όπως ο Κρόνος τζαι φτύνει τα κόκκαλα τους τζιαμέ που εν θα τα δουν οι παραπάνω. Τζαι να σκεφτει κανένας ότι εν είμαστε καν μεγαλούπολη. Είμαστε πολλά μικροί, πολλά περιορισμένοι τζαι μια δυναμική που θα μας επέτρέπε να ζήσουμε πιο αθρώπινα τζαι κατ'επέκτασην πιο όμορφα, έπρεπε να υπήρχεν ήδη. Εν αδιανότητο να γκετοποιούμε τόσον πολλά τον 'αλλο' χωρίς καν να τον αφουγκραστούμε, να 'σεβούμαστεν' ακόμα τους τζέγκενους της εξουσίας, να παίζουμε πουρού ή να πατούμε τον ποδηλατιστή που ΑΠΛΩΣ αξιοποιεί το αυτονόητο μέσο διακίνησης σε μια πόλη που οι αποστάσεις εν μηδαμινές (!) τζαι να σβήνουμε που τους τοίχους τζαι το μόνο γκράφιτι που προσπαθεί να βάλει ξυπνητήρι στη συνείδησή μας ή στην τζοιμισμένη μας φαντασία σε μια παλιά πόλη που θεωρείται το καταφύγιο του κάθε πικραμένου (!) Κύριοι ευρωπαίοι πολίτες, η ευρώπη εν γεμάτη με πόλεις που σε ένα μέρος τους διατηρούν τον παλιό τους χαρακτήρα, τζαι με πολίτες που ζουν σε τούτα τα ζωντανά μέρη των πόλεων, σεβόμενοι τες μνήμες τζαι τον δίπλα τους. Εν λαλώ ότι παντού εν τέλια, αλλά επειδή το μέτρο σύγκρισης του αδύνατου ή του πολιτικού πάντα εν το χειρότερο προτιμώ να αποφύγω τη σύγκριση που ενα μας πάρει ακόμα πιο κάτω. Είμαστεν ήδη μόνο λίο πιο πάνω που τον πάτο. Πολλοί λαλούν ότι κάτι άρχισε να ξυπνά τον τελευταίο χρόνο. Εν ξέρω αν απλώς, χρειάζεται τζι άλλος χρόνος. Ας ελπίσουμε μόνο ούλλες οι προσπάθειες που γίνουνται που ομάδες πολιτών τζαι ''μειονότητες'' να αποκτήσουν σύντομα τζείντην δυναμική μιας εξέγερσης ή μιας αντιπαράθεσης που ενα αναδείξει επιτέλους τζαι σε τούτον τον τόπο την ομορφκιά της αντίστασης, της συνύπαρξης, του ερωτισμού τζαι της φαντασίας.


Έλενα

Κάθε πεθαμένου παρέλαση- MADRID-BARCELONA-GRANADA

Ε τι φταίω, είναι από τους αγαπημένους. Pessoa και Whitman. Όχι για κάθε στίχο μα για κάθε ετερώνυμο και κάθε πολυπληθή δήλωση. Καλά, δεν είναι και τυχαία η ένδειξη ενδιαφέροντος. Ο Pessoa χτύπησε περίπου 360 ετερώνυμα σ’όλη του τη ζωή κι αυτό είναι πράμα που μπορεί να εκτιμηθεί δεόντως από ένα παιδί που μεγάλωσε στη στενάχωρη Λευκωσία. Το χιούμορ και μόνο, του να δηλώνει κανείς ότι είναι πολυπληθής και σε καμιά γαμημένη περίπτωση σχιζοφρενής, ε στα δεκάξι μου μου φαινόταν απλώς, ό,τι καλύτερο για την υπόθεσή μου. Αποφάσισα λοιπόν, στις μακρινές μου αναχωρήσεις αν βρεθώ ποτέ κάπου κοντά σε κανα τάφο τους, να δω ό,τι απέμεινε και να χασκογελάσω που εξακολουθούν να’ ναι ακόμα, παρά τις ενστάσεις του χρόνου ζωντανοί κι έτσι, για το κουλό της όλης υπόθεσης να χαράξω εκεί κοντά κάποιες απ’τις στιχάρες τους που πάντα με συντροφεύαν-είμαι άλλωστε από τις γκόμενες που σταθερός τους σύντροφος υπήρξε πάντα η σχιζοφρένεια ενός βιβλίου κι όχι το πέος ενός σχιζοφρενούς. Βέβαια, Philadelfia μεριές, που’ ναι κι ο τάφος του Γουίτ, απ’ όπου και το κορυφαίο: I laugh at what you call dissolution; And I know the amplitude of time" στο προσεχές μέλλον δεν θα το βλεπε η τύχη μου, η Ισπανία όμως, ήτανε κομπλε κι επομένως, ήταν αυτονόητο ότι με προσωρινή βάση Λακορούνια θα πέρναμε λεωφορειάκι για Πόρτο και θα χτυπούσαμε εφεξής μια Λισσαβόνα για την θέαση του τάφου του Πορτογάλλου που μου’ χε χαρίσει μπόλικες συντροφίες στη κωλομοναξιά της κωλοεφηβείας.
Η πορεία λοιπόν, ξεκίνησε όπως ξεκινάνε τα τρένα: ρυθμισμένα και κανονικά με μπίρες και ρυθμούς του Watson στο Wooden arms-χεράκι και κέρατο στον Waits ένα περίπου. Αεροδρόμια και διανυκτερεύσεις και κάθε πεθαμένου παρέλαση από Λόρκα μέχρι Λουίς Βελέθ και Vallejo δίπλα σε κινέζους με μάσκες τρομοκρατημένες από την γρίπη των μέσων μαζικής. Πρώτη στάση με τους καμπούρηδες, ο Villalta στην Μαδρίτη, πίνακες πω ρε φίλε στο Reina Sofia, ασύστολα ειρωνικοί, καλά με δόσεις αυτοαναφοράς μπόλικες για την περίοδο εκείνη της ζωγραφικής στην Ισπανία, γύρω στο 1970 - μεταμοντέρνο τον λένε κάποιοι τον Villalta, χέσε λέω εγώ, ίσως το καλύτερο που άξιζε από την διαμονή στη Μαδρίτη πέρα απ’τα πάρκα με υπόκρουση ριμέικς της ροκ σε μπαχιανά ρέκβιεμ και κάτι καταλήψεις αραιά και πού, τα μουσεία. Κλασικά τα λόγια του Μολερο στα ΄87 για την επανάσταση ενάντια στην δικτατορία: nuestra forma de lucha consistia en ignorar que existia una dictadura-para nosotros estaba muerta y como tal nos comportabamos - ο τρόπος των καλλιτεχνών.
Μετά τα μουσεία - καλά και πριν τα μουσεία - προγευματάκι το χουνε οι Ισπανοί το τίντο- έρχεται το ντιν νταγκ ντογκ, κρασάκι με λεμοναδίτσα και κουβέντα με τους ντόπιους παρα πρακτικάρ λα λέγκουα- άθλια νύχτα η Δευτέρα στη Μαδρίτη, ανοιχτές μόνο ντίσκο με τραγούδια να ξερνάς απάνω στο ποδοσφαιράκι κάτω από την αστραφτερή μπάλα που γυρνάει και την γκόμενα με το λαμέ στην αφίσα –ή στο μπαρ απέναντι ξέρω γω- να ξεφτιλίζει την αισθητική μυρωδιά του πρωινού μουσείου ή να αποθεώνει το λογοτεχνικό φέρετρο του Μπουκόφσκι-αναλόγως διαθέσεως. Η ατμόσφαιρα τραβάει για ουίσκι μιας και ματώνουν τα σαντάλια απ’το περπάτημα με τις ώρες, αν δεν την περπατήσεις την πολη δεν έχει γούστο, λέει κι ο καμπούρης, να πάρεις και καμιά αφίσα απ’τους θαλάμους τηλεφώνου ή τις πόρτες της πλατείας-έρχεται κι ο Cohen Granada τον Σεπτέμβρη- να κάνεις και καμιά παράδα στα παγκάκια λέω γω, να σου φανεί κι η Μαδρίτη τακτοποιημένη, με την οικονομική της κρίση αλλά στη μούφα.
Αεροδρόμια ξανά, Barcelona το επόμενο βαγόνι, ταξιδιωτικός οδηγός στον κάλαθο, παλιά πόλη αποθέωση, θάλασσα - αγορά του Αλχαλίλι σκυλιά γατιά πλανώδιοι και αυτόνομη Καταλονία. Αφίσες στους δρόμους για διαδηλώσεις υπέρ του αιτήματος και σεβασμό στους νεκρούς της ιδεολογικής και πολιτικής μάχης- η οικονομία της περιοχής είναι γερή, το λένε απλά -ταϊζουμε την υπόλοιπη Ισπανία. Γι’ άλλους το αίτημα έχει χαρακτήρα ουτοπικό στις σημερινές μέρες των ‘μειονοτήτων’ που θέλουν να αποσπαστούν από τον ‘εθνικό’ κορμό, για τους ενοποιητικούς και τους ειρηνιστές είναι περίπου στενάχωρο. Ο σερβιτόρος μιλά καταλανικά στον Ισπανό, στον τουρίστα ό,τι να’ναι-είναι κουλτούρα τόπακα που πάει όπου την βγάλει. Μουσεία μικρότερα της Μαδρίτης, λέει ο αμερικάνος, έχει γεμίσει ο τόπος αμερικλανιές φωνάζουν οι καμπούρηδες, Juan Miro, γελάει ο ένας -διαβάζω βιογραφία: τον Μιρο τον διώξανε από την σχολή καλών τεχνών για έλλειψη δεξιοτεχνίας-τώρα εχει αναδειχθεί σε έναν από τους καλύτερους ζωγράφους του 20ου. Picasso μουσείο, καπέλο ψάθινο, ύπνος απ’έξω, φωνάζει μια γριά εβδομήντα που κοιμάμαι στο πάτωμα – μουσείο σοκολάτας προηγουμένως overdose, μπροστά στην ηδονή της σοκολάτας γαμήσαμε την ηδονή της τέχνης και μας έχει μείνει ακόμα μια ηδονή με παράταση επ’αόριστον. Κοκτέιλς στην παλιά πόλη, φτηνή η Βαρκελόνη άμα την ψάξεις, τουρίστες βαβούρα τον Ιούνιο μα πετυχαίνεις και ντόπια στέκια άμα μπεις πιο μέσα. Θάλασσα, λιμάνι και παλιά πόλη, βόλτα στο κέντρο με θέα τα αρχιτεκτονικά του Gaudi, λίγος Νταλί, πόλη που ζει με τα φαντάσματα των δημιουργών της και τις μπαρούφες των τουρίστων.
Μαδρίτη τετράγωνη, Βαρκελώνη ανοίγματα του κύκλου.
Τελειώνουν οι μέρες σιγά σιγά και στην προβλήτα της Βαρκελώνης, το hostel μπατάρισε από αμερικάνους, τραβάμε για Granada αφιχθέντες ξημερώματα, φωνάζουν οι υπάλληλοι για τα εργοστάσια που καίγονται από ‘μόνα’ τους, απολύσεις σωρό -ίσως η μόνη πόλη που έχει τα πιο εμφανή σημάδια της οικονομικής κρίσης. Γράφουν οι εφημερίδες διάφορα, ανάμεσα σ΄όλα αυτά ο Σαρκοζύ καταδικάζει την μπούρκα στο Παρλιαμέντο στο Παρίσι, μάλλον εν απουσία κάποιου σχεδίου αντιμετώπισης του οικονομικού φαλιρίσματος κι ο πλανώδιος μουσουλμάνος που βρίσκουμε λίγο πιο κάτω απ’την Αλάμπρα μας εξιστορεί την ιστορία του προφήτη Σολομόντα εξηγώντας μας μέσα σε ΜΟΝΟ δύο ώρες πως όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα, το άγχος διακατέχει μόνο τους Σκανδιναβούς και το φάρμακο για την κατάθλιψη είναι ο ήλιος και το σεξ. Οι φοιτητές βέβαια, κάθονται αραχτοί, μυρωδιές πάνε κι έρχονται, η Granada αρέσει γιατί είναι φλου λένε και εκσυγχρονισμένη, με εξελίξεις γραφικής ταχύτητας. Μπίρες μπίρες μπίρες και κάπου εκεί στις μπίρες, λίγο με τον Λόρκα λίγο με την Αλάμπρα, λίγο με τα μπιρόνια, τα ράστα και τα ανεβοκατεβάσματα, ξεμείναμε χωρίς Πορτογαλία, με μια πτήση για Πράγα και τα Memoria του Pessoa στη τσάντα για την αναμονή της επιστροφής. No pasa nada λέει κι ο καμπούρης.
Κάποια άλλη φορά θα τον πετύχω τον Pessoa και από κοντά, όσο κουλό κι αν ακούγεται.

Χέλεν

2o ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ 18:00-24:00

Οι Φάλιες πάνε Χάνι Καϊμακλίου - 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 8 μ.μ.

Oι Φάλιες στις 19 Ιουνίου παν στο Χάνι Καϊμακλίου για Πειραματική Μουσική Παράσταση "Ηop_":

Προβολή Animation

Έκθεση Φωτογραφίας

Προβολή της Ταινίας MODERN TIMES του Τσάρλι Τσάπλιν

DJ Party!! και ΄...

Έναρξη στις 8 μ.μ., Είσοδος Δωρεάν

ΝΕΑ ΤΕΥΧΗ ΠΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ-ΤΑ ΠΟΣΤ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ...

Νέα τεύχη του Βουκώλου από Σεπτέμβρη, ωστόσο παραμένουμε ανοιχτοί για ποστ και γι' άλλα καθόλη την διάρκεια του καλοκαιριού...
καλό καυτερό κυπριακό καλοτσαίρι σε όσους μας εθκιαβάσαν τσαι μας εφτύσαν.
Όσοι αξιοποιούν ακόμα το σύνολο του εγκεφάλου τους μέσω ανάγνωσης, μπορούν να διαβάσουν τα Εκατό χρόνια μοναξιά που μας αφήνει ο Μαρκές μαζί με έναν Έρωτα στα χρόνια της χολέρας και τις Θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου, ανάμεσα σε άλλα...

Απάντηση σε όσους απαιτούν μια ψήφο ευρωεκλογικήν...

''επειδή εβαρέθηκα τους ούλλους, εκαταλαβα ότι εν αξιζει η προσπάθεια δαμέ, έτσι εν θα την συνεχίσω τζαι απλώς, ενα φύω. Όι για να πάω να βρω τον παράδεισο. Σκατά. Απλώς, για να έβρω έναν τόπο χωρίς αθρώπους. εν ο μόνος τρόπος να ζήσω σαν άθρωπος. Το μόνο που εγνώρισα δαμέ ήταν σακατεμένους που τους έρήμαξεν το σύστημα τζαι τωρά περιπαίζει τους και γελά σε βάρος τους - τζαι σε βάρος όσων τύχει να βρίσκουνται τσιαμέ γυρώ να ακούσουν τον πόνο τους και να τους πουν -αλίμονον- μια καληνύχτα. Ούλλα εν κατεστραμμένα, ούλλα εν καλοσχηματισμένα μέσα σε δίπολα-καπιταλιστες τζαι αριστεροί, τούρτσοι τζαι κυπραίοι, και πάει λέγοντας...εβαρέθηκα τον κόσμο σας τζαι τα όνειρα τούτου του κόσμου. εβαρέθηκα τες συμβάσεις του κόσμου σας τζαι τες συμβάσεις των ονείρων σας''.

τζαι ναι η αποχή εν συνενοχή. απλώς ενεν ούλλη δική μας.

EUROPEAN JAZZ DIALOGUES, ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΟΔΟΥ AXIOTHEAS

Βουκώλος-Τεύχος 4ον

Voukwlos_4

Publish at Scribd or explore others:

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ-ΕΑΡΙΝΟ ΕΞΑΜΗΝΟ 2008-09

ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΣΤΑΛΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥΣ
ΣΗΜΕΙΩΝΩ ΞΑΝΑ ΟΤΙ Η ΠΤΥΧΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ ΔΙΟΤΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΜΑΣ ΕΣΤΑΛΗΚΕ.

Ποίημα:
Ονήσιλος Παυλίδης, Περάσαμε τα σύνορα...
Νέαρχος Κουρσάρος, Nemo defendit

Πεζό:
Μαριλένα Στυλιανού, Homo Ludens
Ονήσιλος Παυλίδης, Όλες λέγαν LOL


Νικητές Διαγωνισμού Λογοτεχνικής Έκφρασης

Τα κείμενα διακρίθηκαν με κύριο κριτήριο την ανταπόκρισή τους στους σύγχρονους τρόπους έκφρασης στην ποίηση και στην πεζογραφία.

Το πρώτο βραβείο συγγραφής ποιήματος απονέμεται στον Ονήσιλο Παυλίδη, για το ποίημα Περάσαμε τα σύνορα…, για τις ιδιάζουσες υφολογικές επιλογές του, σε ένα έργο, που αγγίζει το θέμα της ατέρμονης πορείας του ανθρώπου ανιχνεύοντας την υπόστασή της με πρωτοτυπία και συστηματοποίηση στην τεχνική.

Το δεύτερο βραβείο απονέμεται στο ποίημα Nemo Defendit του Νέαρχου Κουρσάρου για την ικανότητά του να προσαρμόσει στις απαιτήσεις του σημερινού αναγνώστη, θέματα, που αφορούν κοινούς λογοτεχνικούς τόπους.

Πρωτείο στη συγγραφή πεζού κειμένου (αποφεύχθηκε η χρήση του ειδολογικού προσδιορισμού σε διήγημα, λόγω της θολής ειδολογικής ταυτότητας των διαγωνιζόμενων κειμένων) δίδεται στη Μαριλένα Στυλιανού για το κείμενο Homo Ludens για την αμεσότητα του ύφους, τη σύγχρονη θεματική, την αιχμηρή κριτική ματιά και, εν γένει την λογοτεχνική πένα της.

Το δεύτερο βραβείο πεζού απονέμεται στο 'Όλες λέγαν LOL' του Ονήσιλου Παυλίδη για την καίρια κατάδειξη σύγχρονων κοινωνικών φαινομένων με ενάργεια και καθαρότητα στον τρόπο έκφρασης.

Κριτική επιτροπή: Σταυρούλα Λοφίτη, Μαριλένα Νεοκλέους, Στυλιάνα Χ’’Γεωργίου: μεταπτυχιακές φοιτήτριες στον τομέα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.



"Περάσαμε τα σύνορα, και είμαστε ακόμα εδώ. Πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε ακόμη για να φτάσουμε στο σπίτι μας; "

η μελαγχολια
του τελους
του αιωνα

τα υπολοιπα -μουπαν οτι- ειναι
σιωπη

Μήπως εννοείτε: γιατι φευγει πως φεύγει κανεις για που? Εμφάνιση 2 κυριότερων αποτελεσμάτων
ftou.gr - Τσεκουράτα - Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει;
topatsiouri: ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΕΥΓΕΙ...
κοριτσια θελω τα φωτα σας!!!πως φευγει η κυταριτιδα;;
Απ: Πως φεύγει η κρεμυδίλα? - Κουζινολογίες - Οι Συνταγές της Παρέας

Ονήσιλος Παυλίδης



Nemo Defendit

Δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας
είπε ο Εφιάλτης στον Λεωνίδα.
Αλλά αυτός αγρίεψε και με μιας
εσκιάχτη.
Καθώς όμως οι Μήδοι έφθαναν όλοι
τους γλεντούσαν.
Μονάχα αυτός όρμησε σαν κύμα
επάνω τους κι οι υπόλοιποι τον
περιγελούσαν.
Έτσι άνοιξαν τις πύλες και υποδέχθηκαν
τη νέα εποχή καλώντας τους άλλοτε
πολέμιους να γίνουν κοινωνοί.
Δύσμοιροι, ουδείς αμύνεται πια και πάντες
βουλιάζετε αδιαλείπτως στο χρυσάφι του Δαρείου.

Νέαρχος Κουρσάρος





Homo Ludens

Θα παίξω τα γνωστά ασφαλή τραγούδια. Θα τα τραγουδήσω ξανά και ξανά, να μάθω όλα τα λόγια απ’έξω, να ξέρω τους ρυθμούς, να ξέρω τα πάντα, να έχω πρόγραμμα-απόλυτος έλεγχος. Όταν περπατώ στα χαλίκια θα φοράω παππούτσια. Υπάρχουν κοφτερές πέτρες, σπασμένα γυαλιά, περίεργα αντικείμενα. Όταν κολυμπώ θα μένω στα ρηχά, θα φοράω μπρατσάκια, θα κρατώ σωσίβιο και θα βλέπω συνέχεια το βυθό μήπως με δαγκάσει κάτι ζωντανό και επικίνδυνο. Θα γράψω και μετά θα σβήσω, θα γράψω και θα σβήσω, θα αυτοδιορθωθώ ξανά και ξανά. Ήταν κάποτε ένα δέντρο που έζησε χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο, χειμώνα...ξανά και ξανά.
Σήμερα συγύριζα και βρήκα κάτι παλιές χριστουγεννιάτικες κάρτες. Τις πέταξα όλες. Θα έρθουν τα χριστούγεννα. Θα έρθει το Πάσχα. Θα έρθει ο Άγιος Βασίλης. Κάποιος θα έρθει, κάτι θα γίνει. Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ναύτης. Και μετά μεγάλωσα. Όταν ήμουν παιδί ο ουρανός ήταν απέραντος. Και μετά άρχισα να λέω ψέματα, και ο κόσμος μίκρυνε και ο ουρανός φλατάρισε και ξεκίνησα για κυνήγια θησαυρών-σελοφάν γύρω από το δέρμα μου.
Τι θα γίνει αν πώ το όνομα μου? Θα με μπουνιάρει στο πηγούνι εκεί που δεν το περιμένω? Σαν μπάλα που κρατάς κάτω από τη θάλασσα και σου γλιστρά και εκτοξεύεται στα μούτρα σου? Είναι φορές που τσούζουν τα πόδια σου από το σκαμπανέβασμα και σταματάς να δεις πίσω σου τον δρόμο που περπάτησες. «Πώς έφτασα εδώ?Πώς ξεκίνησαν όλα?» Τι κλισέ, το να ψάχνεις για την αρχή. Είμαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κομμάτια από puzzle. Φωτογραφίες, εισιτήρια, προσκλήσεις, ημερολόγια. Kάποια στομφώδικα λένε «been there, done that”, κάποια κοιτάζουν το κενό σαραβαλλιασμένα, σαν να θέλουν να ξεχαστούν. Τα πετάω όλα, κόβω με ψαλίδι εγκαινίων το πριν, βγάζω τα παππούτσια και περπατώ ξυπόλητη, βουτώ στα μαύρα κουτιά του σταυρολέξου-ο ευσεβής πόθος του να ξεκινάς, ξανά και ξανά. Τι θα γίνει αν αλλάξω το όνομά μου?
Θυμάμαι τα θρανία του Λυκείου. Γράφαμε με μπλάνκο, πένες, μολύβι και μαρκαδόρους (μαρκαδόρους που δεν φεύγουν, μικρές απαιτήσεις αθανασίας). Υπογραφές: η Μεξικάνα, ο Κότσιος, ο Χαλλούμας, η Σπινότριχα, ο Ναντίτο, Ομόνοια λαός, Αποελάρα σ’ αγαπώ, westlife, στίχοι τραγουδιών, σκονάκια, Θύρα 9, τύποι Μαθηματικών, L.F.E., καρδούλες με γράμματα σε πρόσθεση, σχέδια χωρίς νόημα, εκτονώσεις της σιωπής μπροστά στις σωστές λέξεις του πίνακα, πολυκαιρισμένα σάντουιτς, εμφύλιοι πολέμοι με σβηστήρια και κιμωλίες, μυστικές αλληλογραφίες, κουτσομπολιά, τσακωμοί και συμμαχίες, λιωμένες αθλητικές φόρμες, εθνικός ύμνος και σημαίες, οι απόντες και οι παρόντες και παρατακτικά να περπατάτε στην παρέλαση.
φανέλες με αφιερώσεις, μισοσβησμένοι πασιαμάδες, γέλια, διήμερα, λευκώματα, ψίχες ψωμιού που ρίχναμε πίσω μας σαν τον Χάνσελ και την Γκρέτελ.
Και μετά στο Πανεπιστήμιο «Ένα φραπέ παρακαλώ, να σώσει την μέρα. Α! Και μια αφίσα του Τσε-Πόσο κάνει είπατε?» Μια αφίσα να την έχω δικιά μου, να μου λέω παραμύθια πως θα αλλάξω το σύστημα. Μια ιδεολογία, παρακαλώ, να σφίξω πάνω μου δυνατά, να νοιώσω λιγότερο μόνη, μόριο κύμματος σε κερκίδα ποδοσφαίρου.
Παρακολουθώ διάλεξη. Δάχτυλα που δείχνουν, που λένε «αυτό είναι αλήθεια»-με ύφος 10 καρδιναλλίων-ξανά και ξανά-γιατί «δράξασθαι παιδείας» μη χέσω.
(«Νομίζω πως ξαναπεράσαμε από εδώ» είπε ο Χάνσελ στην Γκρέτελ βλέποντας μισοφαγωμένες ψίχες ψωμιού μπροστά του)
Παρόλα αυτά, θα ισορροπήσω σε ψηλά τακούνια. Θα φτιάξω τα νύχια μου και όλα θα είναι οκ, θα αλλάξω το μαλλί μου και όλα θα είναι οκ. Η εμφάνισή μου, μια λεπτή κλωστή που με συνδέει με αυτό τον κόσμο. Ποιός είπε ότι το πνεύμα είναι ανώτερο? Μαλακίες του Πλάτωνα. Τελείωσα πια με το καλό κορίτσι που δεν αντιμιλά, που κουβαλά σχολικούς πίνακες στη ράχη του, που έχει γυάλινο βλέμμα και τοίχους από χαρτί γύρω του. Τελείωσα με το καλό κορίτσι που πάει εκκλησία, που δεν προσέχει αόρατες περιοχές, που παραδίδει τα κλειδιά, που έχει καταχωρημένο αριθμό τηλεφώνου και ταυτότητα. Τελείωσα με το δίπολο καλό-κακό. Δεν θα σερφάρω ανάμεσα σε φιλολογικές φιοριτούρες και όμορφα επίθετα πάλι. Θα γίνω ρήμα, μεταβατικό.
Τα αεροδρόμια είναι ανάποδα ξυπνητήρια. Σε τσουλάνε απότομα από τον συγυρισμένο κόσμο της ρουτίνας στον άστατο κόσμο των ονείρων. Μπαίνω μέσα σπρώχνοντας το τρόλει με τα συμπράγκαλά μουκαι ξυπνώ μέσα σε ένα ρευστό πλήθος. Σώματα που κινούνται με αίσθηση σκοπού, που λένε «ξέρω που πάω». Η καθημερινότητά μου-κύμα που υποχωρεί αφήνοντας πίσω αφρό, σκουπίδια και άμμο που στεγνώνει. Εδώ, μπροστά στις οθόνες αφίξεων και αναχωρήσεων ο πίνακας της ζωής μου σβήνεται και είναι σα να μην έρχομαι από πουθενά. Με κάθε λέξη: Αθήνα, Δουβλίνο, Άμστερνταμ, Βουδαπέστη...οι πιθανότητες φουσκώνουν. Είμαι στη μέση μιας ιστορίας. Κάτι θα γίνει, ένα καινούριο μέρος, άλλοι άνθρωποι. Μα, ποιο σενάριο με γράφει? Ποιός μύθος με νομάδες και περιπέτειες και σπασμένες αλυσίδες και μοτοσυκλέτες που τρέχουν στο highway με κάνει να φεύγω? Το σώμα μου το δένουν αόρατες γραμμές που χάνονται στο άπειρο πριν. Τη δύναμη που με κινεί την καταπίνει ο χρόνος.

Μαριλένα Στυλιανού




Όλες λέγαν LOL

H Ρούλα ντροπαλή, εσωστρεφής, μυξοπαρθένα, δεν είχε πει ούτε ένα γεια τρία χρόνια τώρα στη δουλειά και όμως… είχε λογαριασμό στο face book. Δεν το περίμενα, αυτή δεν έχει ούτε ένα φίλο στην πραγματικότητα, άλλο που μου' κανε και για άτομο που ούτε να ανοίξει το excel δε θα μπορούσε. Άντε να γράψει κάνα κειμενάκι, να στείλει κάνα mail, εντάξει, μέχρι εκεί. Καταχώρησα το όνομα της τυχαία μια νύχτα που σερφάριζα για χαβαλέ… Name: Roula Papagewrgiou …ENTER… τσουπ! Να’ την! Μμμ για να δούμε, photos:21, friends:230! 230 φίλους! Απίστευτο ρε, αυτή που δεν σηκώνει τα μάτια να κοιτάξει πάνω από το κουβούκλιο της στην εταιρία; Το κορίτσι που δεν ήρθε μια φορά μετά τη δουλεία για ποτό; Η γνωστή με το παρατσούκλι «Ρούλα της σιωπής»;! Ναι, έτσι την λέγαμε στη δουλειά, το ξέρω πως είχε φτάσει στ' αυτιά της, μάλλον από εκείνον τον πνευματικά υπολειπόμενο καφετζή, τον Κωστάκη, που την ζαχάρωνε εις μάτην.
Σιγά μη του καθόταν βέβαια αυτή, ο τύπος έτσι που ήταν δε θα μου φαινόταν περίεργο αν είχε στο λαιμό του κανένα ιατρικό περιλαίμιο «να μην αναπαράγεται, κίνδυνος χρωμοσωμικών ανωμαλιών». Αλλά ήταν κακός και ύπουλος, ερχόταν μουλωχτά και κρυφάκουγε τις συζητήσεις μας όταν κάναμε coffee-break. Είμαι σίγουρος ότι κάτι άκουσε και της το σφύριξε για να κερδίσει την εύνοια του αντικειμένου του πόθου του. Αλλά δεν μας ένοιαζε -ούτως ή άλλως, ήταν αντικοινωνική και περίεργη, περνούσε σαν αερικό ανάμεσά μας, με μια αγκαλιά χοντρά ντοσιέ, σφιχτά πάνω στο στήθος λες κι ήταν φυλαχτό. Γοργοπερπάτητη χαμηλοβλεπούσα, maxi φούστα και τα μαλλιά κότσο, λες και είχε ξεπηδήσει απ’ το κανάλι της εκκλησίας ήταν, γαμώ την ασχήμια της, η ξενέρωτη.
Η Ρούλα ήταν ερωτευμένη εδώ και τρία χρόνια με το Θόδωρο, τον assistant manager στο τμήμα πωλήσεων. Δεν το είχε αποκαλύψει βέβαια σε κανέναν μια και κανείς στο γραφείο δεν είχε πρόσβαση στις μύχιες σκέψεις της, κι εδώ που τα λέμε, ούτε καν στις πιο επιφανειακές μιας και δεν μιλούσε ποτέ για τα προσωπικά της. Αλλά φαινόταν από μίλια μακριά ότι του είχε ξεχωριστή αδυναμία. Όταν αυτός εμφανιζόταν να δώσει κάποιο report ή να πάρει μέρος σε καμιά σύσκεψη στον όροφό μας, η Ρούλα αναψοκοκκίνιζε, της πέφτανε τα χαρτιά, τα στυλό, παραπατούσε, έχανε τα αυγά και τα πασχάλια. Άλλες φορές έτρεχε και κρυβόταν στην τουαλέτα ή παρίστανε ότι της έπεσε κάποιος συνδετήρας και χωνόταν σαν φοβισμένο κουτάβι κάτω απτό γραφειάκι της. Ο Θόδωρος το’ ξερε και την έπαιζε ο μαλάκας! Αρκούσε μια ματιά του, μια υποψία εκείνου του χαμόγελου που απέπνεε επιτυχία και η σταχτοπούτα της εταιρίας πάθαινε αρρυθμίες, μικρά ερωτικά σκιρτήματα στο στήθος, ακανόνιστα πεταρίσματα μιας παραζαλισμένης ραγισμένης καρδιάς. Δεν υπήρχε χάπι για αυτή την περίπτωση. Εκτός αν της το ’δίνε ο Θόδωρος σε extra δόση των 500mg. Αλλά δεν γίνονται πλέον θαύματα, ειδικά για την Ρούλα της σιωπής που οι προσευχές της έμοιαζαν με κελαηδίσματα στ' αυτιά των Θεών.
Μπαίνεις, λοιπόν, στο λογαριασμό της στο face book και είναι ντυμένη σαν πουτάνα, με τις φίλες της να ποζάρουν σαν πορνοστάρ με λεσβιακές νύξεις! Ψηλοτάκουνα 10-ποντα, μίνι καυτά μαύρα φορεματάκια με τους ώμους έξω και το μισό βυζί να κρέμεται σαν ετεροχρονισμένη αμαζόνα. Μαλλιά ξανθά πλατινέ και τρέντι έξαλλο χτένισμα των 200 ευρώ, κραγιόν κόκκινο φανταχτερό, το αιματοβαμένο χαμόγελο της vamp με ένα κάτασπρο δείγμα λεύκανσης που έκανε τον οδοντίατρο της μάγκα. Νύχια ψεύτικα, μακριά, σαν εκκεντρική πρωταθλήτρια του στίβου, με περίτεχνα σχέδια ασυνάρτητα, σπονδή στον αλλοπρόσαλλο Πάνα, στρασσάκια, αστράκια… παραπροσεγμένα, σίγουρα μισή ώρα το κάθε χέρι., αχ τι τραβάμε και εμείς οι μανικιουρίστες. Κι η φίλη της τα ίδια, σκέτη καύλα, ήταν και αυτή μια κοπέλα απ’ το γραφείο, η «πώς-την-λένε» την λέγαμε, γιατί κανείς δεν τη λάβαινε υπόψη.
Έτσι που είχαν πεταγμένα αριστερά τα μπούτια η μια δίπλα στην άλλη, είχε κάτι από καν-καν, σαν βιτρίνα στο Άμστερνταμ που διαφημίζουν τα προϊόντα, σαν κρέατα στο χασάπη. Με λάγνα βλέμματα γεμάτα προσμονή για τους μελλοντικούς καβαλάρηδες, σειρήνες ψηφιακών απρόσωπων Οδυσσέων, δυστυχισμένων και χαμένων για πάντα στο καταραμένο τους ταξίδι μέσα στον τυφώνα τον bits και των bites. Πήγα πιο κάτω και είδα ένα κάρο εικονίδια, που ανέγραφαν: footmasage, hot bath, french kiss κλπ. Η τύπισσα ερωτοτροπούσε στο ίντερνετ κανονικά και αναίσχυντα, ήταν αυτό που λέμε μια ιέρεια του διαδικτυακού έρωτα!
Εκείνο το βράδυ κάναμε cybersex. Ήταν πολύ έντονο, την πήρα στην κουζίνα, πάνω στο νεροχύτη και μάλιστα της έβαλα και το κεφάλι κάτω απ’ τη βρύση ανοίγοντας την παροχή ενόσω της τον έδινα από πίσω. Μου 'χε μείνει απωθημένο να το κάνω αυτό από τότε που είδα τον Μαίκλ Ντάγκλας και την Γκλεν Γκλόουζ στο “Fatal Attraction” και… αφού δεν τολμούσα να το κάνω με την κοπέλα μου, το 'κανα με την Ρούλα μέσα από το msn! Ήταν υπέροχη, καυλιάρα, δυναμική, έπαιρνε πρωτοβουλίες και μου 'λεγε και πρόστυχα. Είχαμε βάλει και τις κάμερες για να βλεπόμαστε… ήταν βαμμένη στην τρίχα, υπερβολικά, σαν μοντέλο περιοδικού, φορούσε και μια περούκα κατάμαυρη, σε στυλ κουρέματος καρέ… καμία σχέση με την Ρούλα στο γραφείο, αυτή ήταν η αληθινή Ρούλα.
Σύντομα στις μετα-μεσονύχτιες ερωτικές συνευρέσεις μας προστέθηκε η «πώς-την-λένε» και μια άλλη κοπέλα, η Zena24, που σύντομα ανακάλυψα ότι δουλεύει στο λογιστήριο. «Λογίστρια και βαρετή μέχρι αηδίας» μου είπε ο Θόδωρος που δεν άφηνε θηλυκό για θηλυκό. «Βγήκαμε για ποτό, δεν ήξερε να μιλήσει για τίποτα, δεν είχε απολύτως καμία γοητεία και στο κρεβάτι… ψόφια», πρόσθεσε ξινίζοντας τα μούτρα του. Μου μπήκαν σκέψεις και αποφάσισα πως πρέπει να γνωρίσω κάποια από αυτές ζωντανά, πρέπει να βγούμε ένα πραγματικό ραντεβού εκτός… οθόνης.
Όταν πλησίασα την Ρούλα, ήταν σκυμμένη στο γραφείο της και έψαχνε ένα χαμένο φάκελο. Της ψιθύρισα στ' αυτί «θέλεις να σου δαγκώσω τη ρωγίτσα;» -αυτό ήταν κάτι που την τρέλαινε στις διαδικτυακές συναντήσεις μας, γέμιζε με LOL την οθόνη! Αντί όμως να γελάσει, με χαιρέτησε διστακτικά και έφυγε βιαστικά προς το δωμάτιο με τα φωτοτυπικά. «Τι διάολο;», σκέφτηκα. Την ακολούθησα καταπόδας και όταν μπήκε στο δωματιάκι έκλεισα πίσω μας την πόρτα. «Έλα βρε τσιμπουκοπνίχτρα κάνε μου μια μετάνοια» της είπα καυλωμένος. Κοκκίνισε, δάκρυσε, κόντεψε να βάλει τα κλάματα, με έκανε να νιώσω σαν βιαστής, σαν κανένας μαλάκας. Ποιά, η Ρουλίτσα που πάνω στο κυβερνο-σεξ έβριζε χειρότερα από λιμενεργάτη. «Τα ’χω με τον Κωστάκη που δουλεύει στο κυλικείο, σε παρακαλώ μη με ξαναενοχλήσεις», μου ’πε και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Κρύφτηκα στο κουβούκλιο της εταιρίας και έμεινα να βράζω στο ζουμί μου. Αποφασισμένος και απτόητος κατέβηκα κάτω, στο λογιστήριο. Πλησίασα τη… Zena24 και της είπα δυνατά «τι κάνει το τιγράκι μου»; Αυτό ήταν το χαϊδευτικό της, επειδή φορούσε κάτι τιγρέ στριγκάκια με μαύρες και κίτρινες ρίγες. Όταν της τα 'γραφα αυτά στο ίντερνετ, συνήθιζε να γουργουρίζει και να γελάει «GOURGOURRR ARRR LOL»… Τέτοια μου ’γραφε όλο νάζι και μετά έβγαζε τα ρούχα της και τριβόταν πάνω στην κάμερα. Βέβαια στον πραγματικό (;) κόσμο το αποτέλεσμα της επιπολαιότητας μου ήταν να αλλάξει εκατό χρώματα και να κάνει πως δεν καταλαβαίνει. «Τι λες τώρα ρε Γιώργο; Τι τιγράκι και αηδίες; Έχω δουλειά τώρα, άσε τις σαχλαμάρες». Έφυγα με την ουρά στα σκέλια και δεν τους ξαναμίλησα.
Έχω μια θεωρία, οι γυναίκες γελάνε με κάποιον που γουστάρουν ακόμα και αν λέει σαχλαμάρες. Πάντα ήθελα να ’μαι απ’ εκείνους τους χαρισματικούς άντρες που κάνουν τις γυναίκες να γελάνε δυνατά με τα αστεία τους, που περνάνε και εισπράττουν χαμόγελα από όλες. Πλέον καμία τους δεν μου μιλούσε στη δουλειά, όπως και δεν τόλμησα να ζητήσω σε καμία να βγούμε. Αλλά τα βράδια… κάθομαι μπροστά στο pc μου, μπαίνω στο chat room, τις χαιρετάω ενόσω ρυθμίζω την κάμερα και βγάζω τα ρούχα μου, ξέροντας, πως ό,τι βλακεία και να πω…. Όλες, μα όλες, λένε LOL!


ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ Ή ΑΝΤΙΡΡΉΣΕΙΣ ΕΊΝΑΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΑ.
ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΒΟΥΚΩΛΟΥ, ΠΟΥ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.

''ΑΠΟΜΕΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ''

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΘΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΟΥΝ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟΥΝ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΒΟΥΚΩΛΟΥ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΡΚΕΤΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΑΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΔΙΑΚΑΤΕΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΝΙΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ, ΔΙΑΚΙΝΗΣΗΣ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (???) ΚΑΙ Η ΠΤΥΧΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ ΕΦΟΣΟΝ ΜΟΝΟΝ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΜΑΣ ΕΣΤΑΛΗΚΕ.

Του Βουκώλου τα εννιάμερα_Τεύχος 3 (UPDATED)

voukwlos_3

Publish at Scribd or explore others:

Βουκώλος-Τεύχος 2ο

voukwlos_2

Publish at Scribd or explore others:

Βουκώλος-Τεύχος 1ο

Voukwlos_1

Publish at Scribd or explore others:

''Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥΣ''

ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 29/03 ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΑΘΩΩΣΗΣ ΤΩΝ ΔΕΚΑ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΙΣ 11 πμ

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Ισχυρό παγκόσμιο μήνυμα για κοινή δράση ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη θα στείλουν ένα δισεκατομμύριο πολίτες από 1.000 πόλεις και χωριά ανά τον κόσμο το Σάββατο 28 Μαρτίου 2009, στη φετινή "Ώρα της Γης". Στις 20:30 το βράδυ και για μία ώρα, οι πολίτες θα σβήσουν τα φώτα, ζητώντας από τους ηγέτες του κόσμου - λίγους μήνες πριν την Παγκόσμια Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα στην Κοπεγχάγη το 2009 - δεσμεύσεις για δράσεις που θα μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, προς όφελος του πλανήτη. Στην Κύπρο η συλλογική αυτή προσπάθεια, ακόμα δεν τυγχάνει ιδιαίτερης ανταπόκρισης...

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ: ΑΝ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ, ΑΣ ΑΚΟΥΣΕΙ

24 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΤΡΙΤΗ - ΩΡΑ 6 μμ
ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΑΓΟΡΑΣ ΤΟΥ ΟΧΙ - ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΩΩΣΗ ΤΩΝ 10 ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΠΟΥ ΑΣΚΗΣΑΝ ΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΦΟΙΤΗΤΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΤΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΑΛΟΓΕΙ.

ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

23-27 ΜΑΡΤΙΟΥ

Αν οι εποχές μας φτάνουν μικρές, ίσως να φταίνε κι οι δικές μας ανόητες ή ανύπαρκτες αναγνώσεις -εκείνα τα βιβλία που διαβαστήκανε σαν τις διαβατικές γυναίκες που παραλλάζουνε τ'όνομα.

Στον πρόλογο της μόνης ελληνικής έκδοσης παλαιστινίων πεζογράφων που βρήκα στην βιβλιοθήκη, ο Γιαχια Γιακλεφ, τοτινός γενικός γραμματέας της ένωσης παλαιστινίων συγγραφέων και δημοσιογράφων διηγείται ακροθιγώς την ιστορία της σύγχρονης παλαιστινιακής γραφής, ομολογώντας αυτονόητα, πως μέχρι το εξήντα τουλάχιστον, τα πολιτιστικά θέματα παραμερίζονταν μπροστά στα βασικά βιοτικά προβλήματα του παλαιστινιακού λαού κι όταν άρχισε κάποια δραστηριοποίηση λογοτεχνική, αναποφευκτα, θα’ τανε πια συνυφασμένη με το τείχος των δακρύων, την θλίψη της προσφυγιάς και το βάναυσο του πολέμου. Από την άλλη μεριά της όχθης, βρίσκονται κείμενα ισραηλινών συγγραφέων,
που τραβάνε κι αυτά τα νήματά τους απ’την ιστορία των δυο λαών και συχνά, φαίνεται να αποζητούν μια σύμπραξη -έστω σ’αυτό το επίπεδο- και μιαν ειρήνευση που δυστυχώς, ακόμα χωλαίνει και προσκρούει πάνω σε πέτρινα ιδεώδη και συμφέροντα. Παρακάτω παρατίθενται κάποια δείγματα γραφής από τον Mahmοud Darwish, τον γνωστότερο παλαιστίνιο συγγραφέα και τον εξίσου αναγνωρισμένο ισραηλινό ποιητή Aharon Shabta. Πρέπει βέβαια, να σημειωθεί πως οι Παλαιστίνιοι αποτελούν κάτι σαν φάντασμα και όσον αφορά την γραφή τους, αφού χτυπιούνται από χίλια μέτωπα κι η ανάγκη της επιβίωσης φυσικά προτρέχει κάθε άλλης ανθρώπινης εκδήλωσης. Ωστόσο, ακόμα κι όταν η εκδήλωση αυτή είναι αξισημείωτη, δεν τυγχάνει ιδιαίτερης αναγνώρισης.

I Am There
I come from there and remember,
I was born like everyone is born, I have a mother
and a house with many windows,
I have brothers, friends and α prison.
I have a wave that sea-gulls snatched away.
I have a view of my own and grass
an extra blade of grass.
I have a moon past the peak of words.
I have the godsent food of birds and olive trees beyond the kent of time.
I have traversed the land before the sword turned bodies into banquets.

Mahmoud Darwish, Παλαιστίνιος ποιητής.

PASSOVER
Instead of scalding
your pots and plates,
take steel wool
to your hearts:
You read the Haggadah
like swine, which
if put before a table
would forage about in the bowl
for parsley and dumplings.
Passover, however,
is stronger than you are.
Go outside and see:
the slaves are rising up,
a brave soul
is burying its oppressor
beneath the sand.
Here is your cruel,
stupid Pharaoh,
dispatching his troops
with their chariots of war,
and here is the sea of Freedom,
which swallows them.

{...} I told her:
D., even if they cut off your legs
(I called them “chips”)
I’ll love you.
It was, in fact, a vow.
You know how far I’d go with her?
Even into apostasy
even into the PLO
I’d – so I told her –
plain and simple
and all night
(every night)
kiss you
and I’m entirely capable
I mean it in all seriousness
of carrying out
just such a total kiss.

I αm a man
who, gradually,
has learned
the arts of love{...}

Aharon Shabta, Ισραηλινός ποιητής.

Έλενα Τ.