ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ-ΕΑΡΙΝΟ ΕΞΑΜΗΝΟ 2008-09

ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΣΤΑΛΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥΣ
ΣΗΜΕΙΩΝΩ ΞΑΝΑ ΟΤΙ Η ΠΤΥΧΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ ΔΙΟΤΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΜΑΣ ΕΣΤΑΛΗΚΕ.

Ποίημα:
Ονήσιλος Παυλίδης, Περάσαμε τα σύνορα...
Νέαρχος Κουρσάρος, Nemo defendit

Πεζό:
Μαριλένα Στυλιανού, Homo Ludens
Ονήσιλος Παυλίδης, Όλες λέγαν LOL


Νικητές Διαγωνισμού Λογοτεχνικής Έκφρασης

Τα κείμενα διακρίθηκαν με κύριο κριτήριο την ανταπόκρισή τους στους σύγχρονους τρόπους έκφρασης στην ποίηση και στην πεζογραφία.

Το πρώτο βραβείο συγγραφής ποιήματος απονέμεται στον Ονήσιλο Παυλίδη, για το ποίημα Περάσαμε τα σύνορα…, για τις ιδιάζουσες υφολογικές επιλογές του, σε ένα έργο, που αγγίζει το θέμα της ατέρμονης πορείας του ανθρώπου ανιχνεύοντας την υπόστασή της με πρωτοτυπία και συστηματοποίηση στην τεχνική.

Το δεύτερο βραβείο απονέμεται στο ποίημα Nemo Defendit του Νέαρχου Κουρσάρου για την ικανότητά του να προσαρμόσει στις απαιτήσεις του σημερινού αναγνώστη, θέματα, που αφορούν κοινούς λογοτεχνικούς τόπους.

Πρωτείο στη συγγραφή πεζού κειμένου (αποφεύχθηκε η χρήση του ειδολογικού προσδιορισμού σε διήγημα, λόγω της θολής ειδολογικής ταυτότητας των διαγωνιζόμενων κειμένων) δίδεται στη Μαριλένα Στυλιανού για το κείμενο Homo Ludens για την αμεσότητα του ύφους, τη σύγχρονη θεματική, την αιχμηρή κριτική ματιά και, εν γένει την λογοτεχνική πένα της.

Το δεύτερο βραβείο πεζού απονέμεται στο 'Όλες λέγαν LOL' του Ονήσιλου Παυλίδη για την καίρια κατάδειξη σύγχρονων κοινωνικών φαινομένων με ενάργεια και καθαρότητα στον τρόπο έκφρασης.

Κριτική επιτροπή: Σταυρούλα Λοφίτη, Μαριλένα Νεοκλέους, Στυλιάνα Χ’’Γεωργίου: μεταπτυχιακές φοιτήτριες στον τομέα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.



"Περάσαμε τα σύνορα, και είμαστε ακόμα εδώ. Πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε ακόμη για να φτάσουμε στο σπίτι μας; "

η μελαγχολια
του τελους
του αιωνα

τα υπολοιπα -μουπαν οτι- ειναι
σιωπη

Μήπως εννοείτε: γιατι φευγει πως φεύγει κανεις για που? Εμφάνιση 2 κυριότερων αποτελεσμάτων
ftou.gr - Τσεκουράτα - Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει;
topatsiouri: ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΕΥΓΕΙ...
κοριτσια θελω τα φωτα σας!!!πως φευγει η κυταριτιδα;;
Απ: Πως φεύγει η κρεμυδίλα? - Κουζινολογίες - Οι Συνταγές της Παρέας

Ονήσιλος Παυλίδης



Nemo Defendit

Δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας
είπε ο Εφιάλτης στον Λεωνίδα.
Αλλά αυτός αγρίεψε και με μιας
εσκιάχτη.
Καθώς όμως οι Μήδοι έφθαναν όλοι
τους γλεντούσαν.
Μονάχα αυτός όρμησε σαν κύμα
επάνω τους κι οι υπόλοιποι τον
περιγελούσαν.
Έτσι άνοιξαν τις πύλες και υποδέχθηκαν
τη νέα εποχή καλώντας τους άλλοτε
πολέμιους να γίνουν κοινωνοί.
Δύσμοιροι, ουδείς αμύνεται πια και πάντες
βουλιάζετε αδιαλείπτως στο χρυσάφι του Δαρείου.

Νέαρχος Κουρσάρος





Homo Ludens

Θα παίξω τα γνωστά ασφαλή τραγούδια. Θα τα τραγουδήσω ξανά και ξανά, να μάθω όλα τα λόγια απ’έξω, να ξέρω τους ρυθμούς, να ξέρω τα πάντα, να έχω πρόγραμμα-απόλυτος έλεγχος. Όταν περπατώ στα χαλίκια θα φοράω παππούτσια. Υπάρχουν κοφτερές πέτρες, σπασμένα γυαλιά, περίεργα αντικείμενα. Όταν κολυμπώ θα μένω στα ρηχά, θα φοράω μπρατσάκια, θα κρατώ σωσίβιο και θα βλέπω συνέχεια το βυθό μήπως με δαγκάσει κάτι ζωντανό και επικίνδυνο. Θα γράψω και μετά θα σβήσω, θα γράψω και θα σβήσω, θα αυτοδιορθωθώ ξανά και ξανά. Ήταν κάποτε ένα δέντρο που έζησε χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο, χειμώνα...ξανά και ξανά.
Σήμερα συγύριζα και βρήκα κάτι παλιές χριστουγεννιάτικες κάρτες. Τις πέταξα όλες. Θα έρθουν τα χριστούγεννα. Θα έρθει το Πάσχα. Θα έρθει ο Άγιος Βασίλης. Κάποιος θα έρθει, κάτι θα γίνει. Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ναύτης. Και μετά μεγάλωσα. Όταν ήμουν παιδί ο ουρανός ήταν απέραντος. Και μετά άρχισα να λέω ψέματα, και ο κόσμος μίκρυνε και ο ουρανός φλατάρισε και ξεκίνησα για κυνήγια θησαυρών-σελοφάν γύρω από το δέρμα μου.
Τι θα γίνει αν πώ το όνομα μου? Θα με μπουνιάρει στο πηγούνι εκεί που δεν το περιμένω? Σαν μπάλα που κρατάς κάτω από τη θάλασσα και σου γλιστρά και εκτοξεύεται στα μούτρα σου? Είναι φορές που τσούζουν τα πόδια σου από το σκαμπανέβασμα και σταματάς να δεις πίσω σου τον δρόμο που περπάτησες. «Πώς έφτασα εδώ?Πώς ξεκίνησαν όλα?» Τι κλισέ, το να ψάχνεις για την αρχή. Είμαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κομμάτια από puzzle. Φωτογραφίες, εισιτήρια, προσκλήσεις, ημερολόγια. Kάποια στομφώδικα λένε «been there, done that”, κάποια κοιτάζουν το κενό σαραβαλλιασμένα, σαν να θέλουν να ξεχαστούν. Τα πετάω όλα, κόβω με ψαλίδι εγκαινίων το πριν, βγάζω τα παππούτσια και περπατώ ξυπόλητη, βουτώ στα μαύρα κουτιά του σταυρολέξου-ο ευσεβής πόθος του να ξεκινάς, ξανά και ξανά. Τι θα γίνει αν αλλάξω το όνομά μου?
Θυμάμαι τα θρανία του Λυκείου. Γράφαμε με μπλάνκο, πένες, μολύβι και μαρκαδόρους (μαρκαδόρους που δεν φεύγουν, μικρές απαιτήσεις αθανασίας). Υπογραφές: η Μεξικάνα, ο Κότσιος, ο Χαλλούμας, η Σπινότριχα, ο Ναντίτο, Ομόνοια λαός, Αποελάρα σ’ αγαπώ, westlife, στίχοι τραγουδιών, σκονάκια, Θύρα 9, τύποι Μαθηματικών, L.F.E., καρδούλες με γράμματα σε πρόσθεση, σχέδια χωρίς νόημα, εκτονώσεις της σιωπής μπροστά στις σωστές λέξεις του πίνακα, πολυκαιρισμένα σάντουιτς, εμφύλιοι πολέμοι με σβηστήρια και κιμωλίες, μυστικές αλληλογραφίες, κουτσομπολιά, τσακωμοί και συμμαχίες, λιωμένες αθλητικές φόρμες, εθνικός ύμνος και σημαίες, οι απόντες και οι παρόντες και παρατακτικά να περπατάτε στην παρέλαση.
φανέλες με αφιερώσεις, μισοσβησμένοι πασιαμάδες, γέλια, διήμερα, λευκώματα, ψίχες ψωμιού που ρίχναμε πίσω μας σαν τον Χάνσελ και την Γκρέτελ.
Και μετά στο Πανεπιστήμιο «Ένα φραπέ παρακαλώ, να σώσει την μέρα. Α! Και μια αφίσα του Τσε-Πόσο κάνει είπατε?» Μια αφίσα να την έχω δικιά μου, να μου λέω παραμύθια πως θα αλλάξω το σύστημα. Μια ιδεολογία, παρακαλώ, να σφίξω πάνω μου δυνατά, να νοιώσω λιγότερο μόνη, μόριο κύμματος σε κερκίδα ποδοσφαίρου.
Παρακολουθώ διάλεξη. Δάχτυλα που δείχνουν, που λένε «αυτό είναι αλήθεια»-με ύφος 10 καρδιναλλίων-ξανά και ξανά-γιατί «δράξασθαι παιδείας» μη χέσω.
(«Νομίζω πως ξαναπεράσαμε από εδώ» είπε ο Χάνσελ στην Γκρέτελ βλέποντας μισοφαγωμένες ψίχες ψωμιού μπροστά του)
Παρόλα αυτά, θα ισορροπήσω σε ψηλά τακούνια. Θα φτιάξω τα νύχια μου και όλα θα είναι οκ, θα αλλάξω το μαλλί μου και όλα θα είναι οκ. Η εμφάνισή μου, μια λεπτή κλωστή που με συνδέει με αυτό τον κόσμο. Ποιός είπε ότι το πνεύμα είναι ανώτερο? Μαλακίες του Πλάτωνα. Τελείωσα πια με το καλό κορίτσι που δεν αντιμιλά, που κουβαλά σχολικούς πίνακες στη ράχη του, που έχει γυάλινο βλέμμα και τοίχους από χαρτί γύρω του. Τελείωσα με το καλό κορίτσι που πάει εκκλησία, που δεν προσέχει αόρατες περιοχές, που παραδίδει τα κλειδιά, που έχει καταχωρημένο αριθμό τηλεφώνου και ταυτότητα. Τελείωσα με το δίπολο καλό-κακό. Δεν θα σερφάρω ανάμεσα σε φιλολογικές φιοριτούρες και όμορφα επίθετα πάλι. Θα γίνω ρήμα, μεταβατικό.
Τα αεροδρόμια είναι ανάποδα ξυπνητήρια. Σε τσουλάνε απότομα από τον συγυρισμένο κόσμο της ρουτίνας στον άστατο κόσμο των ονείρων. Μπαίνω μέσα σπρώχνοντας το τρόλει με τα συμπράγκαλά μουκαι ξυπνώ μέσα σε ένα ρευστό πλήθος. Σώματα που κινούνται με αίσθηση σκοπού, που λένε «ξέρω που πάω». Η καθημερινότητά μου-κύμα που υποχωρεί αφήνοντας πίσω αφρό, σκουπίδια και άμμο που στεγνώνει. Εδώ, μπροστά στις οθόνες αφίξεων και αναχωρήσεων ο πίνακας της ζωής μου σβήνεται και είναι σα να μην έρχομαι από πουθενά. Με κάθε λέξη: Αθήνα, Δουβλίνο, Άμστερνταμ, Βουδαπέστη...οι πιθανότητες φουσκώνουν. Είμαι στη μέση μιας ιστορίας. Κάτι θα γίνει, ένα καινούριο μέρος, άλλοι άνθρωποι. Μα, ποιο σενάριο με γράφει? Ποιός μύθος με νομάδες και περιπέτειες και σπασμένες αλυσίδες και μοτοσυκλέτες που τρέχουν στο highway με κάνει να φεύγω? Το σώμα μου το δένουν αόρατες γραμμές που χάνονται στο άπειρο πριν. Τη δύναμη που με κινεί την καταπίνει ο χρόνος.

Μαριλένα Στυλιανού




Όλες λέγαν LOL

H Ρούλα ντροπαλή, εσωστρεφής, μυξοπαρθένα, δεν είχε πει ούτε ένα γεια τρία χρόνια τώρα στη δουλειά και όμως… είχε λογαριασμό στο face book. Δεν το περίμενα, αυτή δεν έχει ούτε ένα φίλο στην πραγματικότητα, άλλο που μου' κανε και για άτομο που ούτε να ανοίξει το excel δε θα μπορούσε. Άντε να γράψει κάνα κειμενάκι, να στείλει κάνα mail, εντάξει, μέχρι εκεί. Καταχώρησα το όνομα της τυχαία μια νύχτα που σερφάριζα για χαβαλέ… Name: Roula Papagewrgiou …ENTER… τσουπ! Να’ την! Μμμ για να δούμε, photos:21, friends:230! 230 φίλους! Απίστευτο ρε, αυτή που δεν σηκώνει τα μάτια να κοιτάξει πάνω από το κουβούκλιο της στην εταιρία; Το κορίτσι που δεν ήρθε μια φορά μετά τη δουλεία για ποτό; Η γνωστή με το παρατσούκλι «Ρούλα της σιωπής»;! Ναι, έτσι την λέγαμε στη δουλειά, το ξέρω πως είχε φτάσει στ' αυτιά της, μάλλον από εκείνον τον πνευματικά υπολειπόμενο καφετζή, τον Κωστάκη, που την ζαχάρωνε εις μάτην.
Σιγά μη του καθόταν βέβαια αυτή, ο τύπος έτσι που ήταν δε θα μου φαινόταν περίεργο αν είχε στο λαιμό του κανένα ιατρικό περιλαίμιο «να μην αναπαράγεται, κίνδυνος χρωμοσωμικών ανωμαλιών». Αλλά ήταν κακός και ύπουλος, ερχόταν μουλωχτά και κρυφάκουγε τις συζητήσεις μας όταν κάναμε coffee-break. Είμαι σίγουρος ότι κάτι άκουσε και της το σφύριξε για να κερδίσει την εύνοια του αντικειμένου του πόθου του. Αλλά δεν μας ένοιαζε -ούτως ή άλλως, ήταν αντικοινωνική και περίεργη, περνούσε σαν αερικό ανάμεσά μας, με μια αγκαλιά χοντρά ντοσιέ, σφιχτά πάνω στο στήθος λες κι ήταν φυλαχτό. Γοργοπερπάτητη χαμηλοβλεπούσα, maxi φούστα και τα μαλλιά κότσο, λες και είχε ξεπηδήσει απ’ το κανάλι της εκκλησίας ήταν, γαμώ την ασχήμια της, η ξενέρωτη.
Η Ρούλα ήταν ερωτευμένη εδώ και τρία χρόνια με το Θόδωρο, τον assistant manager στο τμήμα πωλήσεων. Δεν το είχε αποκαλύψει βέβαια σε κανέναν μια και κανείς στο γραφείο δεν είχε πρόσβαση στις μύχιες σκέψεις της, κι εδώ που τα λέμε, ούτε καν στις πιο επιφανειακές μιας και δεν μιλούσε ποτέ για τα προσωπικά της. Αλλά φαινόταν από μίλια μακριά ότι του είχε ξεχωριστή αδυναμία. Όταν αυτός εμφανιζόταν να δώσει κάποιο report ή να πάρει μέρος σε καμιά σύσκεψη στον όροφό μας, η Ρούλα αναψοκοκκίνιζε, της πέφτανε τα χαρτιά, τα στυλό, παραπατούσε, έχανε τα αυγά και τα πασχάλια. Άλλες φορές έτρεχε και κρυβόταν στην τουαλέτα ή παρίστανε ότι της έπεσε κάποιος συνδετήρας και χωνόταν σαν φοβισμένο κουτάβι κάτω απτό γραφειάκι της. Ο Θόδωρος το’ ξερε και την έπαιζε ο μαλάκας! Αρκούσε μια ματιά του, μια υποψία εκείνου του χαμόγελου που απέπνεε επιτυχία και η σταχτοπούτα της εταιρίας πάθαινε αρρυθμίες, μικρά ερωτικά σκιρτήματα στο στήθος, ακανόνιστα πεταρίσματα μιας παραζαλισμένης ραγισμένης καρδιάς. Δεν υπήρχε χάπι για αυτή την περίπτωση. Εκτός αν της το ’δίνε ο Θόδωρος σε extra δόση των 500mg. Αλλά δεν γίνονται πλέον θαύματα, ειδικά για την Ρούλα της σιωπής που οι προσευχές της έμοιαζαν με κελαηδίσματα στ' αυτιά των Θεών.
Μπαίνεις, λοιπόν, στο λογαριασμό της στο face book και είναι ντυμένη σαν πουτάνα, με τις φίλες της να ποζάρουν σαν πορνοστάρ με λεσβιακές νύξεις! Ψηλοτάκουνα 10-ποντα, μίνι καυτά μαύρα φορεματάκια με τους ώμους έξω και το μισό βυζί να κρέμεται σαν ετεροχρονισμένη αμαζόνα. Μαλλιά ξανθά πλατινέ και τρέντι έξαλλο χτένισμα των 200 ευρώ, κραγιόν κόκκινο φανταχτερό, το αιματοβαμένο χαμόγελο της vamp με ένα κάτασπρο δείγμα λεύκανσης που έκανε τον οδοντίατρο της μάγκα. Νύχια ψεύτικα, μακριά, σαν εκκεντρική πρωταθλήτρια του στίβου, με περίτεχνα σχέδια ασυνάρτητα, σπονδή στον αλλοπρόσαλλο Πάνα, στρασσάκια, αστράκια… παραπροσεγμένα, σίγουρα μισή ώρα το κάθε χέρι., αχ τι τραβάμε και εμείς οι μανικιουρίστες. Κι η φίλη της τα ίδια, σκέτη καύλα, ήταν και αυτή μια κοπέλα απ’ το γραφείο, η «πώς-την-λένε» την λέγαμε, γιατί κανείς δεν τη λάβαινε υπόψη.
Έτσι που είχαν πεταγμένα αριστερά τα μπούτια η μια δίπλα στην άλλη, είχε κάτι από καν-καν, σαν βιτρίνα στο Άμστερνταμ που διαφημίζουν τα προϊόντα, σαν κρέατα στο χασάπη. Με λάγνα βλέμματα γεμάτα προσμονή για τους μελλοντικούς καβαλάρηδες, σειρήνες ψηφιακών απρόσωπων Οδυσσέων, δυστυχισμένων και χαμένων για πάντα στο καταραμένο τους ταξίδι μέσα στον τυφώνα τον bits και των bites. Πήγα πιο κάτω και είδα ένα κάρο εικονίδια, που ανέγραφαν: footmasage, hot bath, french kiss κλπ. Η τύπισσα ερωτοτροπούσε στο ίντερνετ κανονικά και αναίσχυντα, ήταν αυτό που λέμε μια ιέρεια του διαδικτυακού έρωτα!
Εκείνο το βράδυ κάναμε cybersex. Ήταν πολύ έντονο, την πήρα στην κουζίνα, πάνω στο νεροχύτη και μάλιστα της έβαλα και το κεφάλι κάτω απ’ τη βρύση ανοίγοντας την παροχή ενόσω της τον έδινα από πίσω. Μου 'χε μείνει απωθημένο να το κάνω αυτό από τότε που είδα τον Μαίκλ Ντάγκλας και την Γκλεν Γκλόουζ στο “Fatal Attraction” και… αφού δεν τολμούσα να το κάνω με την κοπέλα μου, το 'κανα με την Ρούλα μέσα από το msn! Ήταν υπέροχη, καυλιάρα, δυναμική, έπαιρνε πρωτοβουλίες και μου 'λεγε και πρόστυχα. Είχαμε βάλει και τις κάμερες για να βλεπόμαστε… ήταν βαμμένη στην τρίχα, υπερβολικά, σαν μοντέλο περιοδικού, φορούσε και μια περούκα κατάμαυρη, σε στυλ κουρέματος καρέ… καμία σχέση με την Ρούλα στο γραφείο, αυτή ήταν η αληθινή Ρούλα.
Σύντομα στις μετα-μεσονύχτιες ερωτικές συνευρέσεις μας προστέθηκε η «πώς-την-λένε» και μια άλλη κοπέλα, η Zena24, που σύντομα ανακάλυψα ότι δουλεύει στο λογιστήριο. «Λογίστρια και βαρετή μέχρι αηδίας» μου είπε ο Θόδωρος που δεν άφηνε θηλυκό για θηλυκό. «Βγήκαμε για ποτό, δεν ήξερε να μιλήσει για τίποτα, δεν είχε απολύτως καμία γοητεία και στο κρεβάτι… ψόφια», πρόσθεσε ξινίζοντας τα μούτρα του. Μου μπήκαν σκέψεις και αποφάσισα πως πρέπει να γνωρίσω κάποια από αυτές ζωντανά, πρέπει να βγούμε ένα πραγματικό ραντεβού εκτός… οθόνης.
Όταν πλησίασα την Ρούλα, ήταν σκυμμένη στο γραφείο της και έψαχνε ένα χαμένο φάκελο. Της ψιθύρισα στ' αυτί «θέλεις να σου δαγκώσω τη ρωγίτσα;» -αυτό ήταν κάτι που την τρέλαινε στις διαδικτυακές συναντήσεις μας, γέμιζε με LOL την οθόνη! Αντί όμως να γελάσει, με χαιρέτησε διστακτικά και έφυγε βιαστικά προς το δωμάτιο με τα φωτοτυπικά. «Τι διάολο;», σκέφτηκα. Την ακολούθησα καταπόδας και όταν μπήκε στο δωματιάκι έκλεισα πίσω μας την πόρτα. «Έλα βρε τσιμπουκοπνίχτρα κάνε μου μια μετάνοια» της είπα καυλωμένος. Κοκκίνισε, δάκρυσε, κόντεψε να βάλει τα κλάματα, με έκανε να νιώσω σαν βιαστής, σαν κανένας μαλάκας. Ποιά, η Ρουλίτσα που πάνω στο κυβερνο-σεξ έβριζε χειρότερα από λιμενεργάτη. «Τα ’χω με τον Κωστάκη που δουλεύει στο κυλικείο, σε παρακαλώ μη με ξαναενοχλήσεις», μου ’πε και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Κρύφτηκα στο κουβούκλιο της εταιρίας και έμεινα να βράζω στο ζουμί μου. Αποφασισμένος και απτόητος κατέβηκα κάτω, στο λογιστήριο. Πλησίασα τη… Zena24 και της είπα δυνατά «τι κάνει το τιγράκι μου»; Αυτό ήταν το χαϊδευτικό της, επειδή φορούσε κάτι τιγρέ στριγκάκια με μαύρες και κίτρινες ρίγες. Όταν της τα 'γραφα αυτά στο ίντερνετ, συνήθιζε να γουργουρίζει και να γελάει «GOURGOURRR ARRR LOL»… Τέτοια μου ’γραφε όλο νάζι και μετά έβγαζε τα ρούχα της και τριβόταν πάνω στην κάμερα. Βέβαια στον πραγματικό (;) κόσμο το αποτέλεσμα της επιπολαιότητας μου ήταν να αλλάξει εκατό χρώματα και να κάνει πως δεν καταλαβαίνει. «Τι λες τώρα ρε Γιώργο; Τι τιγράκι και αηδίες; Έχω δουλειά τώρα, άσε τις σαχλαμάρες». Έφυγα με την ουρά στα σκέλια και δεν τους ξαναμίλησα.
Έχω μια θεωρία, οι γυναίκες γελάνε με κάποιον που γουστάρουν ακόμα και αν λέει σαχλαμάρες. Πάντα ήθελα να ’μαι απ’ εκείνους τους χαρισματικούς άντρες που κάνουν τις γυναίκες να γελάνε δυνατά με τα αστεία τους, που περνάνε και εισπράττουν χαμόγελα από όλες. Πλέον καμία τους δεν μου μιλούσε στη δουλειά, όπως και δεν τόλμησα να ζητήσω σε καμία να βγούμε. Αλλά τα βράδια… κάθομαι μπροστά στο pc μου, μπαίνω στο chat room, τις χαιρετάω ενόσω ρυθμίζω την κάμερα και βγάζω τα ρούχα μου, ξέροντας, πως ό,τι βλακεία και να πω…. Όλες, μα όλες, λένε LOL!


ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ Ή ΑΝΤΙΡΡΉΣΕΙΣ ΕΊΝΑΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΑ.
ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΒΟΥΚΩΛΟΥ, ΠΟΥ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.