Σώμα που δεν μπορεί να μιλήσει για το σώμα,
σώμα που βλέπει το σώμα του εκεί που δεν αγγί-
ζονται τα σώματα,
κι ο λυσσασμένος εγκέφαλος που ξερνά όλο του
το αίμα προς τα μέσα,
νύχτες ολόκληρες ξεπερνώντας την αντοχή του
σώματος
δουλεύοντας το σώμα με την αντοχή της λύσσας
του μυαλού
και του μυστικού του
που δεν βρίσκει ανακούφιση και το ξέρει.

Υπάρχει μια νύχτα πιο σκοτεινή απ' τη νύχτα.
Όποιος μπαίνει σ' αυτήν, χάνει το χρόνο,
μιλάει αλλιώς, συγχέοντας το μέσα με το έξω,
ζει το θάνατο, μ' έναν τρόμο σαν άβυσσο
καρφωμένο για πάντα στο στήθος, ρημαγμένος
απ' τη βία και βλέποντας αυτό που δε βλέπει κανείς,
κάτω απ' τις αυστηρές υπενθυμίσεις των άστρων.
Η μέρα εκεί διαβάζεται ανάποδα,
κι ο άλλος κόσμος γίνεται ο βραχνάς του κόσμου
όπου κανείς δεν επιστρέφει ίδιος.

linger on, pale blue eyes.

http://www.youtube.com/watch?v=9ONkJm9kaZo

[...]

I had no money but the drinks kept
arriving
to them I wasn't the bar clown
but the bar fool
but at times a fool will find a greater
fool to
admire him,
and,
it was a crowded
place

actually, I had a viewpoint: I was waiting for
something extraordinary to
happen

but as the years wasted on
nothing ever did unless I
caused it:

broken bar mirrors, a fight with a 7 foot
giant, a dalliance with a lesbian, many things
like the ability to call a spade a spade and to
settle arguments that I did not
begin and etc. and etc. and etc.

one day I just upped and left the
place

like that

and I began to drink alone and I found the company
quite all right

[...]

Charles Bukowski, "Two kinds of hell"